പാരമ്പര്യ ചികിത്സാ സംവിധാനത്തിൽ സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം

ഡോ. സന്ധ്യ ജെ. നായർ

ആരോഗ്യം

പ്രബന്ധസംഗ്രഹം

ഇന്ത്യയിലെ ഒരു പുരാതന വൈദ്യശാസ്ത്രമായിരുന്നു സിദ്ധവൈദ്യം. ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് തമിഴ്‌നാട്ടിലും തിരുവിതാംകൂറിന്റെ തെക്കൻ ഭാഗങ്ങളിലും  വളരെ പ്രചാരത്തിലായിരുന്ന ഒരു സംപ്രദായമായിരുന്നു ഇത്. മദ്രാസ് പ്രസിഡൻസിയിലെ തമിഴ് ജില്ലകളിലെ ചില പ്രദേശങ്ങളിലും ഈ സമ്പ്രദായം ആഴത്തിൽ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. സിദ്ധ വൈദ്യം "ചിന്താമണി വൈദ്യം" എന്ന പേരിലും അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. ദശനാഡികളുടെയോ പത്ത് പ്രധാന നാഡികളുടെയോ സ്പന്ദനങ്ങൾ അളന്ന് എല്ലാത്തരം മനുഷ്യരോഗങ്ങളെയും കൃത്യമായി നിർണ്ണയിക്കുന്ന സമഗ്രവും ശാസ്ത്രീയവുമായ ഒരു വൈദ്യശാസ്ത്ര സമ്പ്രദായമായാണ് സിദ്ധവൈദ്യം കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. ദ്രാവിഡ ഗുരുവായ അഗസ്ത്യമുനിയെ സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റെ പിതാവായി കണക്കാക്കുന്നു. അഗസ്ത്യരുടെ കൃത്യമായ കാലഘട്ടവും സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റെ ഉത്ഭവവും അജ്ഞാതമാണ്. എന്നാൽ അദ്ദേഹം ആര്യാവർത്തത്തിൽ പെട്ടയാളാണെങ്കിലും പിൽക്കാലത്തു ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയിരുന്നതായി വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.  ദക്ഷിണ മധുരയിൽ നടന്ന ആദ്യത്തെ തമിഴ് സംഘത്തെ അഗസ്ത്യമുനി അലങ്കരിച്ചിരുന്നുവെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. വൈദ്യശാസ്ത്രം,ജ്യോതിഷം,തത്ത്വചിന്ത,രസതന്ത്രം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ അഗസ്ത്യാർ നിരവധി ഗ്രന്ഥങ്ങൾ രചിച്ചിട്ടുണ്ട്. സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ പ്രധാനമായും തമിഴിലാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. 

താക്കോൽ വാക്കുകൾ 

സിദ്ധവൈദ്യം, ദക്ഷിണഭാരതം, നാഡി പഠനങ്ങൾ, അഗസ്ത്യർ, സിദ്ധവൈദ്യന്മാർ 

വളർച്ചയുടെയും പുതുമയിലേക്കുള്ള യാത്രകളുടെയും മുന്നേറ്റങ്ങളിൽ, ലോകത്തിലെ ഏതൊരു പ്രദേശവും സ്വാതന്ത്രമായതും പരസ്പരം വേറിട്ട് നിൽക്കുന്നതുമായ ചികിത്സാ സമ്പ്രദായങ്ങൾ ആണ് പൊതുവെ പ്രയോഗിച്ചിരുന്നത്. വ്യത്യസ്തത പുലർത്തുമ്പോഴും ചിലപ്പോഴെങ്കിലുമൊക്കെ  ഈ സമ്പ്രദായങ്ങളിക്കിടയിൽ ഒരു ഏകതാ ഭാവം നിലനിന്നിരുന്നു. പ്രകൃതിയോടും പ്രാപഞ്ചിക ശക്തികളോടും  പ്രകൃതിയിലെ വിഭവങ്ങളോടും, ഇഴപിരിയാതെ ചേർന്ന് നിന്നിരുന്നവയായിരുന്നു ഇവയെല്ലാം തന്നെ. ആധുനികതയും പാരമ്പര്യ വിശ്വാസങ്ങളും എല്ലായ്പ്പോഴു ഇഴ ചേർന്ന് പോകുന്ന തരത്തിലാണ് ഇന്ത്യയിലെ ജനജീവിതം പലപ്പോഴും സംഭവിക്കുന്നത്. ശക്തമായ ശാസ്ത്ര മുന്നേറ്റങ്ങൾ ഉള്ളപ്പോഴും ചിലപ്പോഴെങ്കിലും പാരമ്പര്യത്തെയും വിശ്വാസത്തെയും തത്വചിന്തയെയും കൂട്ട് പിടിച്ചു ജീവിക്കുന്നവരാണ് ഭാരതീയർ. അതിനു പ്രധാന കാരണം ജീവിതവും വിശ്വാസങ്ങളും അത്രമേൽ പരസ്പരം ചേർന്നിരിക്കുന്നു എന്നതാവാം. വിശ്വാസം പലപ്പോഴും പ്രകൃതിയുമായി തന്നെ ചേർന്നിരിക്കുന്നതിനാലാവാം ഇങ്ങിനെ ഒരു അഭേദ്യമായ ബന്ധം നില നിൽക്കുന്നത്. ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ച് എന്ന് മുതൽ എപ്പോൾ മുതൽ ഈ സംയോജനം ഉണ്ടായി എന്നത് കണ്ടു പിടിക്കുക പ്രയാസമാണ്. ചരിത്രപരവുമായ ചർച്ചകൾ കാണുന്ന എല്ലായിടവും ഇത് ദർശിക്കാൻ കഴിയും. വിശ്വാസത്തെയും ശാസ്ത്രത്തെയും ഏറ്റവുമധികം ചേർന്ന് നിൽക്കുന്നതായി കാണാൻ കഴിയുന്ന ഒരിടമാണ് രോഗങ്ങളും അവയ്ക്കു നൽകുന്ന ചികിത്സാരീതികളും. രോഗത്തെയും അതിനു നൽകുന്ന മരുന്നിനും ഒപ്പം വിശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു ചേർത്ത് വയ്ക്കലിനെ കൂടി നമുക്ക് കാണാൻ സാധിക്കും.   

   കേരള സംസ്ഥാനത്തിന്റെ രൂപീകരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, ഏകീകൃത ചികിത്സാ സമ്പ്രദായമോ ചികിത്സയോ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനേക്കാളുപരിയായി രോഗങ്ങൾ ഭേദമാക്കാൻ ആളുകൾ പല രീതികളും അവലംബിച്ചിരുന്നു.  ജനങ്ങൾ അഭിമുഖീകരിച്ച പ്രശ്‌നങ്ങളിൽ നിന്ന് മോചനം നേടാൻ അവർ പാരമ്പര്യമായി പിന്തുടർന്ന് വന്ന രീതികളെ വിശ്വാസധിഷ്ഠിതമായും അല്ലാതെയും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു.   നാട്ടുവൈദ്യം അല്ലെങ്കിൽ ഗൃഹവൈദ്യം, ഗോത്രവൈദ്യം, സിദ്ധവൈദ്യം, ആയുർവേദം, യുനാനി എന്നിവയായിരുന്നു ആ രീതികളിൽ പ്രധാനം.  വ്യത്യസ്‌ത വിഭാഗങ്ങളിലോ സമുദായങ്ങളിലോ വിവിധ തൊഴിലുകൾ പിന്തുടരുന്നവരോ ആയ ആളുകൾ വ്യത്യാസമില്ലാതെ ഈ സമ്പ്രദായങ്ങൾ പരിശീലിച്ചു.  വിവിധ സ്രോതസ്സുകൾ ഔഷധ രീതികളെയും ചികിത്സകളെയും കുറിച്ച് ധാരാളം തെളിവുകൾ നൽകിയിട്ടുണ്ട്.  മുൻകാലങ്ങളിലെ വിവിധ യാത്രാവിവരണങ്ങൾ അത്തരം ചികിത്സാരീതികളുടെ അസ്തിത്വം, ചികിത്സാ കേന്ദ്രങ്ങൾ, പരിചയസമ്പന്നരായ പരിശീലകരുടെ സാന്നിധ്യം മുതലായവയെക്കുറിച്ച് വിശദമായി ചർച്ചചെയ്യുന്നു.  അൽ കാസിനിയും മാർക്കോ പോളോയും കൊല്ലത്തെ ഇന്ത്യയിലെ അത്തരത്തിലുള്ള ഏറ്റവും വലിയ പട്ടണങ്ങളിലൊന്നായി വിശേഷിപ്പിച്ചു, അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ വളരെ കാര്യക്ഷമമായ വൈദ്യശാസ്ത്രജ്ഞർ ജീവിച്ചിരുന്നു.  പ്രസിദ്ധ സഞ്ചാരിയായിരുന്ന ബുക്കാനൻ തന്റെ യാത്രകളിൽ ശ്രദ്ധിച്ച പ്രധാന രോഗങ്ങളായിരുന്നു കോളറ, വസൂരി, ആനപ്പനി (മന്ത്), കുഷ്ഠം, പ്ലേഗ് തുടങ്ങിയവ.^[1]          

ഇത്തരം വിവിധ രോഗങ്ങളെ ചികിത്സിക്കാനായി വ്യത്യസ്ത തരത്തിലുള്ള ചികിത്സ സമ്പ്രദായങ്ങൾ പിന്തുടരുക എന്നത് ഓരോ പ്രദേശത്തിന്റെയും പ്രത്യേകതയായിരുന്നു. അത്തരത്തിൽ തെക്കേ ഇന്ത്യയിൽ പ്രത്യേകിച്ച് തമിഴ്നാട്ടിലും തിരുവിതാംകൂറിലും ഏറെ പ്രസിദ്ധമായിരുന്നതും പ്രയോഗിച്ചിരുന്നതുമായ ഒരു ചികിത്സാരീതി ആയിരുന്നു സിദ്ധ വൈദ്യം.  ഇത് ഇന്ത്യയിലെ ഒരു പുരാതന ഔഷധപ്രയോഗ രീതിയാണ്.  ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ തമിഴ്നാട്ടിലും തിരുവിതാംകൂറിന്റെ തെക്കൻ ഭാഗങ്ങളിലും, പ്രത്യേകിച്ച് തിരുവനന്തപുരത്ത്, മദ്രാസ് പ്രസിഡൻസിയിലെ തമിഴ് ജില്ലകളിലും ഇത് പ്രചാരത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ചിന്താമണിവൈദ്യം എന്നൊരു പേര് കൂടി സിദ്ധ വൈദ്യത്തിനു ഉണ്ട്. ^[2]വളരെയധികം ദൈവികമായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്ന ഒരു പ്രയോഗ രീതി കൂടിയായിരുന്നു സിദ്ധ വൈദ്യം.  ദ്രാവിഡ മഹാ ഗുരുവായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്ന അഗസ്ത്യ മുനിയെയാണ് സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റ പിതാവായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്‌.  അഗസ്ത്യരുടെ വാമനത്വം കാരണം അദ്ദേഹത്തെ കുറുമുനി എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു.^[3] ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും പ്രാചീനമായ ഒരു പാരമ്പര്യ ചികിത്സ സമ്പ്രദായമാണ് തെക്കേ ഇന്ത്യയിൽ പ്രചാരത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന സിദ്ധവൈദ്യ സമ്പ്രദായം. ഇതിനു ആയുർവേദ രീതികളെക്കാൾ പഴക്കമുണ്ടെന്നും ഇല്ലെന്നുമുള്ള വാദഗതി നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ ആയുർവേദത്തെപ്പോലെതന്നെ ശരീരത്തിനും ആഹാരത്തിനും അത്യധികം പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്ന ഒരു രീതിയാണ് സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റേത്. സിദ്ധവൈദ്യത്തെ പറ്റിയുള്ള പുരാണ വിശ്വാസം എന്നത് ശിവനിൽ നിന്ന് പാര്വതിക്കും അവിടെ നിന്ന് നന്ദിക്കും നന്ദിയിൽ നിന്ന് ആസ്വിനി ദേവൻമാർക്കും അവരിൽ നിന്ന് അഗസ്ത്യനുമാണ് എന്നത്രെ. അഗസ്ത്യർ അത് പുലസ്ത്യനും പിന്നെ തെരയ്യർക്കും നൽകി എന്നതാണ്. ^[4]

സിദ്ധവൈദ്യത്തിൻ്റെ പഴക്കം കണക്കാക്കുന്നത് BC 10000-BC5000 നും ഇടയിൽ രൂപപ്പെട്ടുവെന്നാണ്. അഗസ്ത്യരുടെ കൃത്യമായ കാലഘട്ടം അവ്യക്തമാണ്, എങ്കിലും പൊതുവേ അദ്ദേഹം ആര്യാവർത്തത്തിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നും എന്നാൽ ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയതാണ് എന്നുമാണ് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നത്.  ദക്ഷിണ മധുരയിൽ നടന്ന ആദ്യ തമിഴ് സംഘം അലങ്കരിച്ചത് അഗസ്ത്യർ ആണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.^[5] വൈദ്യശാസ്ത്രം, ജ്യോതിഷം, തത്ത്വശാസ്ത്രം, ആൽക്കെമി തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ നിരവധി ഗ്രന്ഥങ്ങൾ അഗസ്ത്യമുനി രചിച്ചതായാണ് കരുതപ്പെടുന്നത്. 

            ദശനാഡികളുടെയോ പത്ത് പ്രധാന ഞരമ്പുകളുടെയോ സ്പന്ദനങ്ങൾ പരിശോധിച്ച് എല്ലാത്തരം മനുഷ്യരോഗങ്ങളും കൃത്യമായി നിർണ്ണയിക്കുന്ന സമഗ്രവും ശാസ്ത്രീയവുമായ ഒരു ഔഷധ സമ്പ്രദായമാണ് സിദ്ധവൈദ്യം എന്നാണ് കരുതപ്പെടുന്നത്.   സിദ്ധവൈദ്യം രോഗങ്ങളെ മൂന്നായി തരം തിരിക്കുന്നു.  അവ, സാധ്യം- അഥവാ എളുപ്പത്തിൽ സുഖപ്പെടുത്താവുന്ന രോഗങ്ങൾ, ക്ലിഷ്‌ടസാധ്യം- രണ്ടോ മൂന്നോ വർഷത്തെ ചികിത്സകൊണ്ട് ഭേദമാക്കാൻ സാധിക്കുന്ന രോഗങ്ങൾ, അസാധ്യം - ഭേദമാക്കാൻ അസാധ്യമായ രോഗങ്ങൾ എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു ആ തിരിവ് .^[6]

അത് പോലെ തന്നെ ആയുർവ്വേദം ത്രിദോഷങ്ങളായ വാതം, പിത്തം കഫം എന്നിവയെ ചികിത്സി ക്കുമ്പോൾ സിദ്ധവൈദ്യം മാനുഷിക അവസ്ഥകളെ വലി,അഴൽ,ഇയം'എന്നിങ്ങനെ തിരിക്കുന്നു. ഇതിനെ 'ഉയിർ ധാതു'എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. സിദ്ധവൈദ്യം പ്രധാനമായും ഏഴ് തലങ്ങളിലാണ് ചികിത്സ നടത്തിയിരുന്നത്.: “ഇതിൽ 35 തരം ഉപ്പ്, 32 തരം വിഷങ്ങൾ, 112 തരം രസങ്ങൾ, ഉപരസങ്ങൾ, 11 തരം ലോഹങ്ങൾ, 16 തരം വെള്ളം, ഇഞ്ചി തുടങ്ങിയവ, മറ്റു ഉണങ്ങിയ മരുന്നുകൾ.  16 ഇനം, ഔഷധസസ്യങ്ങൾ, 412 വേരുകൾ എന്നിവയെപ്പറ്റി പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നു.  അങ്ങനെ 634 വ്യത്യസ്ത മരുന്നുകളിലൂടെയാണ് സിദ്ധവൈദ്യം ചികിത്സ നടത്തിയിരുന്നത്”.^[7]  പതിനാറ് വ്യത്യസ്ത രൂപങ്ങളിൽ ആയിരുന്നു ഈ സമ്പ്രദായത്തിൽ മരുന്നുകൾ നൽകിയിരുന്നത്. ഭസ്മം, കഷായം, സിന്ദൂരം അല്ലെങ്കിൽ പൊടികൾ, മാത്ര അല്ലെങ്കിൽ ഗുളികകൾ, , വടകം, പിണ്ണാക്ക്, രസായനം അല്ലെങ്കിൽ അമൃതം, ചൂർണം, ലേഖനം, ആസവം, കുഴമ്പ്, തൈലം എന്നിവയാണ് അവ. എണ്ണ, ഘൃതം അല്ലെങ്കിൽ നെയ്യ്, രസം അല്ലെങ്കിൽ സാരാംശം, ദ്രാവകം അല്ലെങ്കിൽ കഷായം അല്ലെങ്കിൽ എന്നിങ്ങനെ തരാം തിരിച്ചാണ് അസുഖത്തിന് ആവശ്യമായ മരുന്നുകളെ തരം തിരിച്ചായിരുന്നു നൽകിയിരുന്നത്.

അടിസ്ഥാന ലോഹങ്ങളെ ശ്രേഷ്ഠ ലോഹങ്ങൾ എന്ന് പേര് നൽകിയിരുന്നു. അടിസ്ഥാന ലോഹങ്ങളെ ശ്രേഷ്ഠ ലോഹങ്ങളാക്കി മാറ്റുന്നതിനുള്ള പരിവർത്തന പ്രക്രിയ, അമർത്യത കൈവരിക്കുന്നതിന് ജീവന്റെ അമൃതം തയ്യാറാക്കൽ എന്നീ രണ്ട് ലക്ഷ്യങ്ങളെ കേന്ദ്രീകരിച്ചാണ് ലോഹാധിഷ്ഠിതമായ സിദ്ധ പാരമ്പര്യം നില നിന്നിരുന്നത്. മെർക്കുറി, സ്വർണ്ണം, വെള്ളി, ചെമ്പ് തുടങ്ങിയ ലോഹങ്ങൾ,   കൂടാതെ 64 വിഷ പദാർത്ഥങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ 64 പാഷാണങ്ങൾ എന്നിവയെ വിവിധ രീതികളിൽ നീറ്റിയും മറ്റു വ്യത്യസ്ത സാധനങ്ങൾ കൂട്ടിച്ചേർത്തുമാണ് മരുന്നുകൾ നിർമ്മിച്ചെടുത്തിരുന്നത്.^[8] വ്യക്തിക്ക് അത്യധികം പ്രാധാന്യം നൽകി അവർ രോഗിയെ ചികിത്സിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന സിദ്ധ സമ്പ്രദായമാണ് സിദ്ധ വൈദ്യം.  പൂർണ്ണമായി വികസിപ്പിച്ചെടുത്ത മർമ്മശാസ്ത്ര സമ്പ്രദായം സിദ്ധസമ്പ്രദായത്തിന്റെ സവിശേഷതയായാണ് കരുതിയിരുന്നത്. ^[9]

 സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റെ പ്രധാന മുദ്രാവാക്യം “ഊതിയോർ ഊതരിന്താവോ അവനേ സിദ്ധൻ” എന്നാണ്, അതായത് “മനുഷ്യശരീരത്തിൽ ശ്വാസം എങ്ങനെ പ്രവേശിക്കുന്നുവെന്ന് അറിയുന്നവൻ.”^[10] അതിനാൽ സിദ്ധവൈദ്യൻമാർ “ഊതിയൂർ ഊതരിന്താവോ അവനേ സിദ്ധൻ” എന്ന നയം സ്വീകരിച്ചാണ് രോഗികളെ ചികിത്സിക്കുകയും മരുന്നുകൾ നിർദ്ദേശിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നത്.^[11] 

സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ പ്രധാനമായും തമിഴിലാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്.  അവയിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടവയാണ് നരമാമീശനൂൽ നാലായിരം, പഞ്ചവിധ പതിവങ്ങൽ, മർമ്മസൂത്രം, സിദ്ധ വൈദ്യ തിരട്ട്, ഊശിമുഖം മുന്നൂറ്, അഗസ്ത്യപരിപൂർണം, ആദിക്കുനിലൈബോധം, അമൃതകലാജ്ഞാനം മുതലായവ.  അമാനുഷിക ശക്തികളോടൊപ്പം ഉയർന്ന സംസ്‌കാരവും ബൗദ്ധികവും ആത്മീയവുമായ സൗകര്യങ്ങളുള്ളവരായിരുന്നു സിദ്ധർ എന്നാണ് പൊതുവെ കരുതപ്പെടുന്നത്.   അവർ മഹത്തായ അറിവുള്ള ഒരു വിദ്യാലയത്തിൽപെട്ടവരാണ് എന്നാണ് കരുതുന്നത്.  ആദ്യത്തെ പതിനെട്ട് അംഗങ്ങൾ മൂലവർഗസിദ്ധർ എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്.  നന്ദി, അഗസ്ത്യർ, തിരുമൂലർ, പുനക്കിസർ, പുലസ്‌ത്യർ, പുനയ്ക്കണർ, ഇടയ്‌ക്കാദർ, ബോഗർ, പുളിക്കൈസർ, കരൂരാർ, കൊങ്കണവർ, കലങ്ങേ, അളുകണ്ണി, അഗപ്പയ്യൻ, പാമ്പാട്ടി, തേരായർ, കുത്തമ്പായി, സത്തൈനാഥർ എന്നിവരായിരുന്നു മൂലവർഗസിദ്ധർ.^[12] ചെന്നൈ സർവ്വകലാശാല നിഘണ്ടു പ്രകാരമുള്ള 18 സിദ്ധന്മാർ എന്നും മൂലവർഗ്ഗ സിദ്ധന്മാർ എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന സിദ്ധന്മാർ ഇവരാണ്; അഗസ്ത്യർ(കുംഭമുനി) -സിദ്ധവൈദ്യത്തിന്റെ പിതാവ്, രാമദേവർ, തിരുമൂലർ, എദൈക്കാടർ, ധന്വന്തരി,വാല്മീകി, കമലമുനി, ഭോഗനാഥർ, മച്ചമുനി,കൊങ്കണർ, പതഞ്‌ജലി, നന്ദിദേവർ, ബൊതഗുരു, പാമ്പാട്ടി സിദ്ധർ, സട്ടൈമുനി, സുന്ദരനന്ദദേവർ, കൊതുംബയ് / കുത്തമ്പായി സിദ്ധർ,  കൊരക്കർ എന്നിങ്ങനെയും ആ പേരുകൾ അറിയപ്പെടുന്നു.^[13]

ജ്യോതിശാസ്ത്രം, ജ്യോതിഷം, ലക്ഷണശാസ്ത്രം, നാഡിശാസ്ത്രം, മൃഗരോഗശാസ്ത്രം, മുഖലക്ഷണശാസ്ത്രം, മന്ത്രവാദം, മന്ത്രവാദം, ലോഹശാസ്ത്രം, മനഃശാസ്ത്രം, വാസ്തുവിദ്യ, ശവസംസ്കാരം തുടങ്ങിയവയാണ് സിദ്ധ സമ്പ്രദായത്തിലെ മറ്റ് പ്രധാന മേഖലകൾ. കേരളം.  ചില പരമ്പരാഗത കുടുംബങ്ങൾക്കിടയിൽ സിദ്ധവിജ്ഞാനം ഒരു രഹസ്യമായി മാറി.  ഇത് പിതാവ് മുതൽ മക്കൾ വരെയുള്ള തലമുറകൾക്ക് മാത്രമേ ലഭ്യമാകൂ, അവർ ഈ സമ്പന്നമായ പാരമ്പര്യം കൈമാറും.  ആസ്ത്മ, സോറിയാസിസ്, ഹൈപ്പർടെൻഷൻ, റുമാറ്റിക് രോഗങ്ങൾ, പ്രമേഹം, സന്ധിവാതം, അപസ്മാരം, അൾസർ, പൈൽസ്, കിഡ്നി സ്റ്റോൺ, ഭേദപ്പെടുത്താനാവാത്തതും ഗുരുതരമായതുമായ ചില രോഗങ്ങൾക്ക് സിദ്ധവൈദ്യം മരുന്നുകൾ നൽകുന്നതായി വാദിക്കുന്നുണ്ട്. ചിലപ്പോൾ ഉചിതമായ സിദ്ധ ചികിത്സാ സമ്പ്രദായം അവലംബിക്കുന്നതിലൂടെ ഈ രോഗങ്ങൾ ഭേദമാക്കാവുന്നതാണ് എന്ന വാദത്തെ ഇന്നത്തെക്കാലത്തു എത്രമാത്രം ആശ്രയിക്കാം എന്നുള്ളത് കൃത്യമല്ല.  എന്നിരുന്നാലും വളരെക്കാലത്തെ പാരമ്പര്യത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നില്കുന്നു എന്നതിനാൽ ‘വൈദ്യത്തിന്റെയോ ശാസ്ത്രത്തിന്റെയോ മാതാവ്’ എന്ന് സിദ്ധവൈദ്യം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു  എന്നാണ് പൊതുവെ പറയപ്പെടുന്നത്. ^[14]

അവലംബം 

^[1] J / 22, മദ്രാസിൽ നിന്ന് മൈസൂർ, കാനറ, മലബാർ എന്നീ രാജ്യങ്ങളിലൂടെയുള്ള യാത്ര, ഫ്രാൻസിസ് ബുക്കാനൻ .M.D, Vol.1, (മദ്രാസ്: ഗവണ്മെന്റ് ഓഫ് മദ്രാസ്, 1870). 

^[2]എസ്.  മനു വൈദ്യർ, സിദ്ധ വൈദ്യം, കേരള കോളിംഗ്, (തിരുവനന്തപുരം: പബ്ലിക് റിലേഷൻസ് ഓഫ് കേരള, ജൂലൈ 2007), പേജ്.32-33. 

^[3]എസ് .എൻ .സെൻ , (et.al) എ  കോൺസിസ്  ഹിസ്റ്ററി  ഓഫ്  സയൻസ്  ഇൻ  ഇന്ത്യ, (ഹൈദരാബാദ്: യൂണിവേഴ്സിറ്റി പ്രസ്സ്, 1988), p.309. 

^[4]  തിരുമൂലർ ജ്ഞാനം-84

^[5] നിരഞ്ജന ദേവി, മെഡിസിൻ  ഇൻ  സൗത്ത്  ഇന്ത്യ - എ   ഹിസ്റ്റോറിക്കൽ  അപ്പ്രോച്ച്  (-up to 16th Century A.D), ചെന്നൈ:  ഈശ്വർ  പ്രസ് , 2006,  p.107. 

^[6] എസ്.  മനു വൈദ്യർ.,

^[7] ഷൺമുഖവേലൻ. എ. , സിദ്ധാരുടെ ദീർഘായുസ്സിന്റെ ശാസ്ത്രവും കൽപ വൈദ്യശാസ്ത്രവും ഇന്ത്യയിൽ (I. Ed), (മദ്രാസ്: ശക്തി നിലയം, 1963), പേജ്.40. 

^[8]നാഗം അയ്യ, വി.,  ട്രാൻവൻകൂർ സ്റ്റേറ്റ് മാന്വൽ.  ന്യൂ  ഡൽഹി : ഏഷ്യൻ  എഡ്യൂക്കേഷണൽ  സെർവിസ്സ് , 1989., p.550. 

^[9] വിനയചന്ദ്രൻ പി., കേരള ചികിൽസ ചരിത്രം, (കോട്ടയം: കറന്റ് ബുക്സ്, 2001), പേജ്.200-201. 

^[10] Ibid

^[11] എസ്.  മനു വൈദ്യർ,

^[12] പി.ടി.  ശ്രീനിവാസ അയ്യങ്കാർ, എഡി 600 മുതൽ തമിഴരുടെ ചരിത്രം, (മദ്രാസ്, സി. കുമാരസ്വാമി നായിഡു & സൺസ്, 1995), പേജ്.4. 

^[13] Ibid

^[14] ഇളംകുളം പി.എൻ.കുഞ്ഞൻപിള്ള, സംസ്‌കാരത്തിന്റെ നാഴികക്കല്ലുകൾ, (കോട്ടയം: സാഹിത്യ പ്രവർത്തക സഹകരണ സംഘം, 1964), പേജ്.106. 

---

ഡോ. സന്ധ്യ ജെ. നായർ

അസോസിയേറ്റ് പ്രൊഫസർ

ചരിത്ര വിഭാഗം

യൂണിവേഴ്സിറ്റി കോളേജ്

തിരുവനന്തപുരം -34

e- mails-  drsandhyajnair85@gmail.com