കഥകളിയിലെ പെൺപാതകൾ

ഡോ. പ്രവീൺ കെ. ആർ.

പ്രബന്ധസംഗ്രഹം

കേരളത്തിന്റെ കലാ സാംസ്കാരിക പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഏറെ പ്രചാരം ലഭിച്ച കലാരൂപമാണ് കഥകളി. ക്ഷേത്രകലകളിൽ ഏറെ പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്ന കലയും കഥകളിയാണ്. ഒട്ടേറെ പരിഷ്ക്കാരങ്ങളും ഇടപെടലുകളും ഇന്ന് ഈ കലയിൽ കടന്നുവന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഇപ്പോഴും ശൈലീകൃതമായ ഒരു ചട്ടക്കൂടിൽ, സാമ്പ്രദായികമായി അവതരിപ്പിക്കുന്ന കല കൂടിയാണിത്. ശരീരത്തിന്റെ നിരന്തരചലനത്തിലൂടെയും ഭാവങ്ങളുടെ കഠിനപരിശീലന അവതരണത്തിലൂടെയും വന്നുചേർന്ന സവിശേഷതയാണ് പ്രസ്തുത കലയെ മറ്റ് കലകളിൽ നിന്ന് വേറിട്ടതാക്കിയത്. വേഷവിന്യാസം, സംഗീതം, കൈമുദ്രകൾ, അഭിനയം എന്നീ ഘടകങ്ങളിലൂടെ ഈ കല  ലോകവ്യാപകശ്രദ്ധ നേടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഇതിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ സ്ത്രീകളുടെ പങ്കാളിത്തം വളരെ പരിമിതമായിരുന്നു. പാരമ്പര്യമായി സ്ത്രീകളെ കാഴ്ചക്കാരായും കഥാപാത്രങ്ങളായും  മാത്രം ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്ന ഈ കലാരൂപത്തിൽ സ്ത്രീകളുടെ ‘പങ്കാളിത്തം’ എന്ന ആശയം ഒറ്റനിലയിൽ കാണാനാവില്ല. പണ്ഡിതന്മാരുടെയും പ്രഭുക്കന്മാരുടെയും സദസ്സിന് മുന്നിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്ന ഈ കല ദേശത്തിന്റെ സാമൂഹികസാംസ്കാരികഔന്നിത്യത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നതായിരുന്നു. ഇത് കേരളത്തിന്റെ ആദ്യകാല കലാ-നവോത്ഥാന ശ്രമങ്ങളിൽ പുതിയ കാഴ്ച്ചയ്ക്കും പങ്കാളിത്തത്തിനും വഴിയൊരുക്കുന്നതിൽ ഒരു ശ്രമം കൂടിയായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഈ ലേഖനം കഥകളിയിലേക്കുള്ള സ്ത്രീകളുടെ രംഗപ്രവേശനവും പങ്കാളിത്തവുമാണ് വിശകലനം ചെയ്യുന്നത്.

താക്കോൽ വാക്കുകൾ : കഥകളി, ലിംഗാവിഷ്‌ക്കാരം, പ്രൊവോകേറ്റീവ്ആർട്ട്,                   ഡിജിറ്റൽവേദി, സ്ത്രീപക്ഷ സാംസ്കാരികപഠനം, അന്യവൽക്കരണം, കഥകളിയിലെ സ്ത്രീകൾ.

ആമുഖം

കല എന്നത് മനസ്സിനെയും ശരീരത്തെയും സംയോജിപ്പിച്ച് നടത്തുന്ന  പ്രകടനരൂപമാണ്. ഇന്ദ്രിയചലനങ്ങൾ, സ്വരപ്രകടനങ്ങൾ, ഭാവതീവ്രത എന്നിവയെല്ലാം അതിന്റെ  അടിസ്ഥാനഘടകങ്ങളാണ്. എന്നാൽ ഈ പ്രകടനത്തിന്റെ സാധ്യതകളും അതിന്റെ വിലയിരുത്തലുകളും പലപ്പോഴും ലിംഗപദവിയാൽ നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആധുനിക കലാപഠനത്തിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് പോസ്റ്റ്-സ്ട്രക്ചറലിസ്റ്റ് (ഉത്തരാഘടനാവാദം) വിമർശനത്തിലൂടെ, "ലിംഗം" എന്നത് ഏതൊരു കലാരൂപത്തെയും പഠിക്കാൻ അനിവാര്യമായ രാഷ്ട്രീയ ഘടകമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. കലാപഠനത്തിൽ ലിംഗപദവി എന്നത് കാലാനുസൃതമായി പുത്തൻ അന്വേഷണങ്ങളുടെയും വിമർശനങ്ങളുടെയും വിഷയമായി മാറിയിരിക്കുകയാണ്. ഇത് ജെൻഡർ സ്റ്റഡീസിന്റെ (gender studies) ഭാഗമായി വളർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സംസ്കാരപഠനമേഖലയും ആണ്.  Sex എന്നത് ശാരീരികം ആണെങ്കിൽ Gender എന്നത് സാമൂഹികമായി നിർമ്മിതമായ പദവിയാണ്. കലാരൂപങ്ങൾ ഈ സാമൂഹിക ലിംഗഭേദങ്ങളെ എങ്ങനെ ആവിഷ്കരിക്കുന്നു? അതിൽ പങ്കാളികളായ സ്ത്രീ-പുരുഷൻമാരുടെയും മറ്റു ലിംഗങ്ങളുടെയും സ്ഥാനം എന്താണ്? എന്നതിന്റെ പഠനമാണ് ‘കലാപഠനത്തിൽ ലിംഗപദവി’ എന്നതിന്റെ ലക്ഷ്യം. അതിനായി തെരെഞ്ഞെടുത്തിരിക്കുന്ന കല കഥകളിയാണ് .

പുരുഷവേദിയായ കഥകളി

കഥകളിയുടെ ഉദ്ഭവത്തിൽ തന്നെ അത് "പുരുഷൻമാർക്കായുള്ള കലാരൂപം" എന്ന പദവിയോടെ തിരിച്ചറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. ക്ഷേത്ര-രാജ-പ്രഭുകേന്ദ്രങ്ങളായിരുന്നു കഥകളിയുടെ വളർച്ചാമേഖല. ഇവിടെ സ്ത്രീകൾ പൊതുസ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്നും സാംസ്കാരിക-കലാപങ്കാളിത്തത്തിൽ നിന്നും  ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടിരുന്നതിനാൽ കഥകളി പുരുഷന്മാർ മാത്രം അവതരിപ്പിക്കുന്ന കലാരൂപമായി വളർന്നു. മാത്രമല്ല, കഥകളിയിലെ അഞ്ചു പ്രധാന കഥാപാത്രവിഭാഗങ്ങളായ പച്ച, കത്തി, താടി, കരി, മിനുക്ക് എല്ലാം പുരുഷ അഭിനേതാക്കളാണ്  അവതരിപ്പിച്ചുപോന്നത്.  ഇതിൽ " മിനുക്ക് " സ്ത്രീ സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും സൗമ്യതയുടെയും പ്രതീകമായി വരുന്നുവെങ്കിലും അതിനെ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നത് പുരുഷന്റെ ശരീരമാണ്. അങ്ങനെ സ്ത്രീശരീരം കഥകളിയിൽ ദൃശ്യമാകാതെ, പുരുഷന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ മാത്രമെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നുള്ളൂ. ഇതിന്റെ ചില പ്രത്യേകതകളായി വിലയിരുത്തിയത് കഥകളിക്ക് ആവശ്യമായ നിരന്തര  വ്യായാമപരിശീലനവും അഭ്യസനരീതികളുമായിരുന്നു. അതിനുപുറമേ പുരുഷന്മാരുടെ അക്കാലത്തെ സാമൂഹികസ്ഥിതി പ്രസ്തുത കലയിൽ നിന്ന് സ്ത്രീകളെ അകറ്റി നിർത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു എന്നതാണ്. 

“കേരളത്തിലെ ആയോധനകലയായ കളരിപ്പയറ്റിന് മുന്നോടിയായി ചെയ്യുന്ന ഉഴിച്ചിൽ, എണ്ണയിടീൽ, കെട്ടിച്ചാടൽ, ശരീരവഴക്കം, ചുഴിപ്പ്, കച്ചകെട്ട്, സാധകം, പേശികളുടെ സങ്കോചവികാസം, ശ്വാസ നിയന്ത്രണം പോലെയുള്ള അഭ്യാസക്രമങ്ങളും അഭിനയവിനിമയത്തിലെ ഭാവസമ്പത്ത്, മുഖാവിഷ്ക്കാരത്തിലൂടെ പ്രകടിപ്പിക്കേണ്ടതും ശക്തമായ വ്യായാമ ശീലത്തിലൂടെയാണെന്ന ചിട്ടയാകാം കഥകളിയെ ഒരു  കായികശാസ്ത്രമായി ഉയർത്തിയത്.”¹ ഇത് സ്ത്രീശരീരത്തിന് 'അപ്രായോഗികം' എന്ന തരത്തിലുള്ള ചിന്താഗതിക്ക് വഴിയൊരുക്കി. അതായത് സ്ത്രീശരീരത്തെ കലയ്ക്ക് "പ്രതിരോധം" എന്നു കാണുന്ന സാമൂഹികസംസ്‌കാരം കലാരൂപത്തിലും പ്രതിഫലിച്ചു. ഇതിൽ ഭരതനാട്യം, കഥകളി, യക്ഷഗാനം തുടങ്ങിയ പാരമ്പര്യകലാരൂപങ്ങളിൽ സ്ത്രീകളെ മുഖ്യഭാഗത്തുനിന്ന് ഒഴിവാക്കിയിട്ടുള്ള ചരിത്രമാണ് നമുക്ക്  ആദ്യം കാണാൻ സാധിക്കുന്നത്. കലാരൂപങ്ങളിലെ  ഈ സാമൂഹികചരിത്രം തുറന്നു വായിക്കുമ്പോൾ സ്ത്രീകൾ മുഖ്യവേദിയിൽ നിന്നും ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ലിംഗാധിഷ്ഠിത അടിച്ചമർത്തലിന്റെ പശ്ചാത്തലം ഇതിൽ തെളിഞ്ഞു കാണാൻ കഴിയും.

ആധുനികമലയാളസാഹിത്യത്തിലും, പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ട ലഘു വൃത്താന്തങ്ങൾ ഉൾപ്പെടെ, സ്ത്രീകഥാപാത്രങ്ങളുടെ എണ്ണം താരതമ്യേന കുറവാണ്. സ്ത്രീകളെ വിപുലമായി അവതരിപ്പിച്ചതിനെക്കാൾ, അവരെ ഭാരതീയ കുടുംബവർത്തമാനത്തിൽ സഹനതയുടെ പ്രതീകങ്ങളായിട്ടാണ് കാണിച്ചിരുന്നത്.  ഭാര്യ, അമ്മ, പെൺമക്കൾ എന്ന നിലയിൽ മാത്രം അവർ ചുരുങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. ചില കഥകളിലെ നായികമാർ ഇതര സ്ത്രീകഥാപാത്രങ്ങളേക്കാള്‍ അവഗണിക്കപ്പെട്ടവരായോ അല്ലെങ്കിൽ ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടവരായോ മുദ്ര കുത്തിയിരുന്നു. ഇവിടെല്ലാം പുരുഷമാരാണ് സ്ത്രീവേഷങ്ങളിലൂടെ (ഫെമിനൈൻ പെർഫോർമൻസിലൂടെ) അവതരണം നടത്തിയിരുന്നത്.

സ്ത്രീകളുടെ പ്രവേശനം

കലാലോകത്തിൽ സ്ത്രീയുടെ പ്രവേശനം ചരിത്രപരമായി നിരന്തരമായ ചെറുത്തുനില്പുകളുടെ ഫലമായിരുന്നു. പൊതുസ്ഥലങ്ങളിലും കലാരംഗത്തും സ്ത്രീകൾക്കുള്ള പ്രവേശനം സാമൂഹിക,മത,ജാതി,ലിംഗം തുടങ്ങിയ ഘടകങ്ങളാൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ഇവയെ മറികടന്ന സ്ത്രീകളുടെ കലാപ്രവേശം ഒരു വിപ്ലവമാണെന്നതിൽ സംശയമില്ല.വിദ്യാഭ്യാസവും നവോത്ഥാനസംഘടനകളും സ്ത്രീകളെ ക്രമേണ സാംസ്കാരികരംഗത്തേക്ക് പതുക്കെ അടുപ്പിച്ചു.  ആദ്യകാലത്ത് സംഗീതവിദു ഷികൾ, നർത്തകികൾ, ചിത്രകാരികൾ  തുടങ്ങിയവർ കടന്നുവന്നു. തുടർന്ന് സ്ത്രീകൾ കലാസംഘങ്ങൾ രൂപീകരിക്കുകയും പുതിയതലത്തിലുള്ള കടന്നുകയറ്റങ്ങളിലൂടെ  നാടക-സിനിമ-ഡാൻസ് മേളകളിൽ തങ്ങളുടെ അതിജീവനകഥകൾ ശക്തമായ സാന്നിദ്ധ്യത്തോടെ അവതരിപ്പിച്ചു പോരുകയും ചെയ്തു.  ഇതിൽ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാന ഘട്ടത്തിലെ സ്ത്രീകളുടെ പ്രവേശനം കഥകളിയിലേക്ക് മുഖ്യമായും ആകർഷിച്ചതിന്റെ ഫലമായി സ്ത്രീ പ്രാതിനിധ്യത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചു.

     പോരുവഴി ഗോപാലപ്പിള്ളയാശാന്റെ ശിഷ്യയും കഥകളി രംഗത്തെ ചരിത്രവനിത എന്നറിയപ്പെടുന്ന ചവറ പാറുക്കുട്ടി, കിഴക്കേപ്പാട്ട് ഗോവിന്ദമേനോന്റെ ശിഷ്യയായ ചേലനാട് സുഭദ്ര, കലാമണ്ഡലം സി.ആർ.ആർ.നമ്പൂതിരി, ചവറ പാറുക്കുട്ടി എന്നിവരുടെ ശിഷ്യയായ ശ്രീമതി അന്തർജനം, ഗുരു കുഞ്ചുകുറുപ്പിന്റെ ശിഷ്യയായ മീരാ ഉണ്ണി, ആർ.എൽ.വി. ശിവദാസ്, ആർ.എൽ.വി ദാമോദരപിഷാരടി എന്നിവരുടെ ശിഷ്യയായ ഗീതാവർമ്മ, കലാമണ്ഡലം നെല്ലിയോട് വാസുദേവൻ നമ്പൂതിരിയുടെ ശിഷ്യയായ മായാ നെല്ലിയോട്, താരാവർമ്മ, ഫാക്ട് പത്മനാഭന്റെ ശിഷ്യയായ പാർവതി മേനോൻ തുടങ്ങിയവരും കായ൦കുളം ശില്പ, കലാമണ്ഡലം വിമലാമേനോൻ, നന്ദിനി വിശ്വനാഥൻ, സ്നേഹാശേഖർ എന്നീ കലാകാരികളുടെ മാതൃകാപരമായ ഇടപെടലുകളും കഥകളിയെ പുതിയ ദിശകളിലേക്ക് നയിച്ചപ്പോൾ അവരെ 'ശുദ്ധതയുടെ വ്യവസ്ഥകൾ' അനുസരിച്ചു അകറ്റിയെടുത്ത ചരിത്രം ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഈ ആശയം ഏറ്റവും ശക്തമായി പ്രതിഫലിക്കുന്ന മേഖലകളിൽ സ്ത്രീയുടെ ശരീരം, അഭിനയാവകാശം, അന്തർജാതീയ-അന്തർലിംഗ ഇടപെടലുകൾ, മാനസിക ഭാവങ്ങളോടനുബന്ധിച്ചുള്ള ജൈവശബ്ദം, ഭക്ഷണനിയമങ്ങൾ, ശീലങ്ങൾ എന്ന ധാരണ വരെ ചോദ്യം ചെയ്തിരുന്നു.

സ്ത്രീകളുടെ കടന്നുകയറ്റം: പ്രതിരോധവും പുനരാവിഷ്കാരവും

    “രാജകലയെന്നും സവർണകലയെന്നും വിശേഷിപ്പിച്ചിരുന്ന പുരുഷന്മാരുടെ കുത്തകയായ കലാരംഗം എന്നും സ്ത്രീകൾക്കായി തുറന്നിരുന്നുവെന്ന ധാരണ തികച്ചും തെറ്റായതാണ്. കലയിലേക്കുള്ള സ്ത്രീകളുടെ കടന്നുവരവ് തികച്ചും വിപ്ലവാത്മകമായിരുന്നു. അവർ ചരിത്രത്തിന്റെ ഗതി മാറ്റി.”² ചരിത്രപരമായി, പൊതുസ്ഥലങ്ങളിലും കലാസമൂഹങ്ങളിലും സ്ത്രീകൾക്ക് പലതവണ പ്രവേശനം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. എങ്കിലും, അവരുടെ സാന്നിധ്യം സുതാര്യമായ പോരാട്ടത്തിലൂടെ രൂപപ്പെട്ടതും അവരവർ സ്വയം തുറന്ന വഴിയിലൂടെയും ആകുന്നു. അതാകട്ടെ കലയിൽ നിരന്തരമായ പ്രതിരോധത്തിന്റെ വഴിയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച പുനർപഥവും 'അനുമതിയില്ലാത്ത' സ്ഥലത്തെ അതിജീവിച്ചു നേടിയതുമാണ്. പാർശ്വവേദിയിൽ നിന്ന്  മദ്ധ്യവേദിയിലേയ്ക്കുള്ള പോരാട്ടം എന്ന് തന്നെ പറയാം. അതിലൂടെ അവർ പുതിയ കലാഭാഷകളെ സൃഷ്ടിക്കുകയും  കലയുടെ സാമൂഹികവ്യൂഹത്തെ രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തുപോന്നു. അതിന്റെ ചില മാറ്റങ്ങൾ താഴെ പറയുന്നു:

●ശരീരക്രമം : സ്ത്രീകളുടെ ശരീരം കഥകളിയുടെ വ്യായാമബാധ്യതകൾക്ക് വഴങ്ങുന്നില്ലെന്ന് കരുതിയതിന്റെ പിന്മാറ്റം, അവളുടേയും ഭാവവിഭാവങ്ങളുടെയും സ്വഭാവമാറ്റത്തിലൂടെയും വെല്ലുവിളിക്കപ്പെട്ടു.

●ജനാധിപത്യവല്ക്കരണം:  പുതിയ വിഷയങ്ങളും വികാരങ്ങളും കലയിൽ എത്തിയപ്പോൾ, അത് സമൂഹത്തിന്റെ വ്യത്യസ്ത അനുഭവങ്ങളെ പ്രതിനിധീകരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

●പാഠശാലകൾ : ചില കലാകാരികൾ സ്വന്തം കഥകളിവിദ്യാലയങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുകയും സ്ത്രീകളുടെ ശിക്ഷണത്തിന് പ്രത്യേക അവസരങ്ങൾ ഒരുക്കുകയും ചെയ്തു.

●പോപ്പുലർ അവതരണങ്ങൾ: യു.എസ്.,യൂറോപ്പ് തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിലെ കലാവേദികളിൽ സ്ത്രീകളുടെ കഥകളി അവതരണങ്ങൾ ഇന്ത്യക്ക് തന്നെ തിരിച്ചുപിടിക്കേണ്ട വിഷയം ആക്കി.

പെൺ വഴികൾ: ഇന്നിന്റെ പുതുചിത്രങ്ങൾ

●സ്ത്രീകൾ കഥകളിയിലെ ‘സീത’, ‘ദമയന്തി’, ‘മോഹിനി’ പോലുള്ള കഥാപാത്രങ്ങളായി അവതരിക്കുമ്പോൾ, അതിന് ദ്വയത്വം ഉണ്ടായിരിക്കും: അത്രയും കാലം പുരുഷനെ ആശ്രയിച്ചിരുന്ന പ്രകടനം ഇനി സ്ത്രീയുടെ തന്നെ ശരീരത്തിലൂടെയാണ് അവതരിക്കുന്നത്.

●പല സ്ത്രീകലാകാരികളും കഥകളിയെ നാടൻ ആഖ്യാനങ്ങളിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമാക്കിയ, അതായത് ജീവിതസാമൂഹ്യപ്രശ്നങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കുന്ന "നവകഥകളി" രൂപത്തിലേക്ക് നീക്കി.

●ചില കലാകാരികൾ പ്രകടനം സ്ത്രീശരീരത്തിന്റെയും ജീവിതാനുഭവത്തിന്റെയും വഴിയായി മാറ്റുന്നു.

●റോഡ്ഷോകൾ, പോസ്റ്റ് മോഡേൺ പെർഫോമൻസുകൾ, പ്രൊവോകേറ്റീവ് ആർട്ട് (പലപ്പോഴും വിവാദപരമോ നിഷിദ്ധമോ ആയ വിഷയങ്ങളെ അഭിസംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ടുള്ള കലകൾ) തുടങ്ങി സ്ത്രീകൾ തിരുവനന്തപുരത്തും മുംബൈയിലും ബംഗളൂരുവിലും പബ്ലിക് ആർട്ട് വഴി കലയിൽ കയറിവന്നു.

●യുവതികൾ തങ്ങൾക്കിഷ്ടമുള്ള കലാരൂപങ്ങൾ ആവേശത്തോടെ അവതരിപ്പിക്കുന്നു.

●വിദ്യാഭ്യാസം,സോഷ്യൽമീഡിയ,ഡിജിറ്റൽവേദികൾ എന്നിവയിലൂടെ കലയുടെ ഇടപെടലുകൾ കൂടുതൽ ലഘുവാക്കി.

●ഇൻസ്റ്റാഗ്രാംറീൽസ്, യൂട്യൂബ്ചാനലുകൾ, ഓൺലൈൻസംവിധാനം എന്നിവയിലൂടെ ഒരു പുതിയ കലാവേദി സൃഷ്ടിച്ചു. (Digital Platform)

ഇടച്ചിലിലെ ചെറുപോരാട്ടം: പുരുഷാധിപത്യമില്ലാതെ കഥകളി

ചരിത്രപരമായി പുരുഷാധിപത്യത്തിന്റെ പിടിയിലായിരുന്ന കഥകളിയിൽ സ്ത്രീകളുടെ കലാപ്രവേശനം സമൂഹത്തിന്റെ, സംസ്കാരത്തിന്റെ, പരിശീലന ഘടനകളുടെ കടുത്ത നിയന്ത്രണങ്ങൾക്ക് വിധേയമായിരുന്നു. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ രണ്ടാം പകുതിയോടെ ആരംഭിച്ച ‘ചെറുഇടച്ചിലുകൾ’,സ്ത്രീകലാകാരികളുടെ സ്ഥിരമായ ഇടപെടലുകൾ,  കഥകളിയുടെ ലിംഗാധിഷ്ഠിത ഏകാധിപത്യത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുകയും പുരുഷാധിപത്യമില്ലാത്ത കലാരൂപത്തിലേക്കുള്ള വഴി തുറക്കുകയും ചെയ്തു. ആദ്യം വ്യത്യസ്തപരീക്ഷണം എന്ന നിലയിൽ ആരംഭിച്ചെങ്കിലും പിന്നീട് അത് കലാരംഗത്തെ അധികാരബന്ധങ്ങളെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന രാഷ്ട്രീയ ഇടപെടലായി മാറി. അതിനായി ആദ്യം അവർ ചെയ്തത് ക്ഷേത്രോത്സവങ്ങളിൽ നിന്ന് കഥകളിയെ സാഹിത്യ -സംസ്കാരവേദികളിലേക്കും സർവകലാശാലാ വേദികളിലേക്കും കൊണ്ടുവന്നു എന്നതാണ്.  തുടർന്ന്  അനുയോജ്യമായ വേഷ-അവതരണ രൂപങ്ങളിലൂടെ സ്ത്രീകലാകാരികൾ നവീനമായ അംഗീകാരവും പഴയധാരണകളുടെ പ്രതിരോധവും അനുയോജ്യമായ രീതിയിലെ കളരി പരിശീലനവും രൂപപ്പെടുത്തി. വേഷത്തിന്റെ ഭാരം,ചലനശൈലി എന്നിവയിലെ  ചെറിയ മാറ്റങ്ങളും ഇതുവഴി നടപ്പാക്കി. ഇവയെല്ലാം പാരമ്പര്യപരമായ പുരുഷ കേന്ദ്രീകൃതവ്യാഖ്യാനങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായ അവതരണങ്ങളായിരുന്നു. അതിന്റെ ഫലമായി സാഹിത്യ-കഥകളിസംയോജന പരീക്ഷണങ്ങളും സ്ത്രീ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ സ്വതന്ത്ര വായനകളും ഇന്നിന്റെ കഥകളിയിലെ സ്ത്രീ കൂട്ടായ്മയുടെ സാംസ്കാരിക പ്രതിഫലനമായി  മാറി.

          പുതിയ തലമുറയിലെ സ്ത്രീകളുടെ കടന്നുവരവിനോടൊപ്പം ഇപ്പോഴും ചില തിരിച്ചടികൾ ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്. അവയിൽ കലാകാരന്മാരുടെ സ്ഥാപനങ്ങൾ/കേന്ദ്രങ്ങൾ സ്ത്രീകളെ സഹജമായ പങ്കാളികളായി അംഗീകരിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ്. വേണ്ടത്ര അഭ്യസനത്തിന്റെ കുറവെന്നോ ഭാവാ൦ശം ഇല്ലെന്നുമുള്ള കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞ്  അവരെ അരങ്ങിൽ നിന്ന് മാറ്റിനിർത്തുന്നു. മറ്റൊന്ന്, പുരുഷപ്രേക്ഷകരിൽ നിന്ന് പറ്റുന്ന അവതരണങ്ങളിലേക്ക് സ്ത്രീകൾ കടന്നാൽ തന്നെ അത് "പ്രതീക്ഷയ്ക്കുമേൽ" വിലയിരുത്തപ്പെടുന്നു: അതായത്, കലയുടെ നിലയല്ല, സ്ത്രീയുടെ ഭാവനാംശങ്ങളാണ് അവിടെ ചർച്ചാവിഷയം.

നിഗമനം

"കഥകളിയിലെ പെൺപാതകൾ" എന്നത് സമൂഹം നിരസിച്ച പാതകളിലൂടെയും സ്വയം തുറന്ന വഴികളിലൂടെയും പുരോഗമിച്ച യാത്രയെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.  ആ യാത്ര ഇപ്പോഴും പുരുഷാധിപത്യത്തിന്റെയും ആധുനികകാലത്തിന്റെ വിപണിപ്രവണതകളുടെയും ഇടയിൽ വഴിതെരയുന്നു. സ്ഥിരമായ മാറ്റത്തിന് കലാപരിശീലനത്തിന്റെ ജനാധിപത്യവൽക്കരണം, സ്ത്രീപക്ഷ കഥാപുനർനിർമ്മാണം, പ്രേക്ഷകബോധവൽക്കരണം എന്നിവ അനിവാര്യമാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, പെൺനാൾവഴികൾ എന്നും അടയാളപ്പെടുത്തലുകളുടെയും പൊളിച്ചെഴുത്തുകളുടെയും രംഗമാണ്. ‘ഒഴിവാക്കലിന്’ എതിരായി സ്വന്തം ശബ്ദവും ശരീരവും കലയിൽ തിരിച്ചുപിടിക്കുകയാണ് ഇന്നത്തെ സ്ത്രീകലാകാരികൾ. അതിനാൽ കഥകളിയിലെ സ്ത്രീപങ്കാളിത്തം ഇന്നും ഒരനന്തമായി വികാസം പ്രാപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ശക്തിയെന്ന നിലയിലാണ് കാണേണ്ടത്.

കുറിപ്പുകൾ

1.കുഞ്ഞുപിള്ള പണിക്കർ, മാത്തൂർ, കഥകളി പ്രകാശിക, നാഷണൽ ബുക്സ്റ്റാൾ, കോട്ടയം : 1983, പുറം. 37.

2.പരമേശ്വരൻ, ശ്രീജിത്ത്., തിരനോട്ടം, ഫെമി൦ഗോ ബുക്സ്, തിരുവനന്തപുരം: 2023, പുറം.21   

ആധാരഗ്രന്ഥങ്ങൾ

1.പിഷാരോടി, കെ.ആര്‍., നമ്മുടെ ദൃശ്യകല, സാഹിത്യപ്രവര്‍ത്തക സംഘം, നാഷണല്‍ ബുക്സ്റ്റാള്‍, സെപ്തംബര്‍: 1960

2.സി ശങ്കരന്‍കുട്ടി, പനയൂര്‍, കഥകളി സാധാരണക്കാര്‍ക്ക്, കേരളഭാഷാ ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട്,    തിരുവനന്തപുരം: 2005

3.മാധവന്‍കുട്ടി,ടി.എസ്., കഥകളിയ്ക്കപ്പുറം കഥകളി കളിയരങ്ങിന്‍റെ പാഠം, സാഹിത്യപ്രവര്‍ത്തക സഹകരണ സംഘം, കോട്ടയം: 2015

4.അച്യൂതൻകുട്ടി,വെള്ളിനേഴി.,കഥകളിയുടെ കൈപ്പുസ്തകം, തിരനോട്ടം,ദുബായ്, ആഗസ്റ്റ് : 2013

ഡോ. പ്രവീൺ.കെ.ആർ.

അസിസ്റ്റൻറ് പ്രൊഫസർ,

മലയാളവിഭാഗം,

ശ്രീ ശങ്കരവിദ്യാപീഠ൦ കോളേജ് ,

വളയൻചിറങ്ങര,

പെരുമ്പാവൂർ-683556,  

E.mail:praveenkr@ssvcollege.ac.in