എൻ.എൻ. കക്കാടിന്റെ വിമർശനലോകം

ഡോ. എം.എസ്. മുരളി

പ്രബന്ധസംഗ്രഹം 

 വ്യത്യസ്‌ത സ്വഭാവങ്ങളും സമീപനങ്ങളും അനിവാര്യമാക്കുന്ന പ്രതിഭകൾ കവിത്വത്തിനും നിരൂപകത്വത്തിനും പിന്നിലുണ്ട്.കവിത്വവും നിരൂപകത്വവും ഒരേ വ്യക്‌തിയിൽ സമ്മേളിക്കുന്നത് സാധാരണമല്ല. എന്നാൽ പാശ്ചാത്യ പൗരസ്‌ത്യ സാഹിത്യലോകം നിരീക്ഷിച്ചാൽ അപൂർവ്വമായി ഇങ്ങിനെ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു കാണാൻ കഴിയും. കവിയും സഹൃദയനും പരസ്‌പര പൂരകങ്ങളാണെന്നാണ് പാശ്ചാത്യരുടെ പക്ഷം. കവിയുടെയും സഹൃദയന്‍റെയും പ്രതിഭയെ കാരയിത്രി, ഭാവിയിത്രി എന്ന തിരിച്ചു കാവ്യമീമാംസയിൽ രാജശേഖരൻ. സർഗ്ഗാത്മക സാഹിത്യരംഗത്ത് പ്രവർത്തിക്കുന്നവർക്ക് വിമർശനത്തിൽ താല്‌പര്യം തോന്നുക സ്വാഭാവികമല്ല. ക്രിയാസ്വഭാവംകൊണ്ട് വിപരീത ഗതികളാണിവ. കവികൾ വിമർശകന്മാരോ വിമർശകന്മാർ കവികളോ ആയി കാണാതിരിക്കുന്നതിനു കാരണം ഈ വൈപരീത്യമായിരിക്കാം. ലോകസാഹിത്യത്തിലെ പ്രശസ്‌ത നിരൂപകരിൽ പലരും സർഗ്ഗാത്മക രംഗത്തും തുല്യ പ്രശസ്‌തി നേടിയിട്ടുണ്ട്. പാശ്ചാത്യരിൽ കോൾറിഡ്‌ജ്, വേർഡ്‌സ്‌വർത്ത്, മാത്യു ആർനോൾഡ്, ഷെല്ലി, കീറ്റ്സ്, എലിയട്ട് എന്നിവർ കവികളും നിരൂപകരുമാണ്, മലയാള സാഹിത്യത്തിലേക്ക് വന്നാൽ ആശാൻ, ഉള്ളൂർ, വള്ളത്തോൾ,ജി.ശങ്കരക്കുറുപ്പ്, എൻ.വി. കൃഷ്ണവാര്യർ തുടങ്ങിയവരെ ഉദാഹരിക്കാനാകും.

മലയാളത്തിൽ ആധുനിക കവിതയുടെ തുടക്കക്കാരിൽ പ്രമുഖനാണ് കക്കാട് നാരായണൻ നമ്പൂതിരി എന്ന എൻ.എൻ. കക്കാട്. ഒരു കവിയെന്ന നിലയിൽ മലയാളികളുടെ മനസ്സിൽ ഇടംപിടിച്ച കക്കാടിന്‍റെ വിമർശകനെന്ന നിലയിലുള്ള സംഭാവനകളെ വിലയിരുത്തുകയാണ് ഈ പ്രബന്ധത്തിലൂടെ ചെയ്യുന്നത്. അവലോകനം, കവിതയും പാരമ്പര്യവും എന്ന രണ്ട് ലേഖന സമാഹാരങ്ങളെയാണ് ഈ പഠനത്തിനായി ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്.

താക്കോൽ വാക്കുകൾ 

ഗ്രന്ഥനിരൂപണം ,ബിംബകല്പന ,ആധുനികത,ദുർഗ്രഹത 

ആമുഖം 

ഗദ്യകാരനും വിമർശകനുമെന്ന നിലയിൽ കക്കാടിനെ പഠിക്കുമ്പോൾ മുമ്പിലുള്ളത് രണ്ട് കൃതികളാണ്. കവിതയും പാരമ്പര്യവും (1984) അവലോകനം (1986) എന്നിവയാണവ. കവിതയും പാരമ്പര്യവും എന്ന കൃതിയിൽ എൻ.വി.കൃഷ്ണവാര്യരുടെ പ്രസ്‌താവനയും കക്കാടിന്‍റെ  ആമുഖവും കൂടാതെ അഞ്ചു  ലേഖനങ്ങളാണുള്ളത്. പുതിയ കവിത, പാരമ്പര്യത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു ലഘുചിന്ത, കാളിദാസ കാവ്യങ്ങൾക്കു മുമ്പിൽ ഒരു നിമിഷം, നാടൻ സാഹിത്യത്തിലെ ചില സങ്കല്‍പങ്ങൾ, ദുർഗ്രഹത ആധുനിക കവിതയിൽ എന്നിവയാണവ. അനുബന്ധമായി അയ്യപ്പത്തിന്‍റെ  കവിത മുഖകുറിപ്പുകൾ, കുരുക്ഷേത്രത്തിന്‍റെ പ്രസക്തി, വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ അടിസ്ഥാന സങ്കല്‍പകൂടം എന്നിവയും ചേർത്തിരിക്കുന്നു. അവലോകനം എന്ന കൃതിയിൽ ഹാസ്യത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു പ്രമാണിക ഗ്രന്ഥം, ഒരു ഗ്രീക്കു നാടകം മലയാളത്തിൽ, ദാർശനികനായ അരവിന്ദൻ, ലളിതഗാനപ്രസ്ഥാനം, അപരാജിത, ഇതിവൃത്തത്തിന്‍റെ  അടരുകൾ ഈജിപ്ഷ്യൻ സാഹിത്യചരിത്രം, ഭാരതീയ സംസ്കാരത്തിന്‍റെ  കൈവഴികൾ - ഉപന്യാസ സമാഹാരം, പുരാണസാഹിത്യം, ഛായാരൂപങ്ങൾ, വ്യാഖ്യാനതോ വിശേഷ പ്രതിപത്തി എന്നീ ലേഖനങ്ങളാണിതിലുള്ളത്. ഇതിൽ ഏറിയ പങ്കും ഗ്രന്ഥ നിരൂപണങ്ങളാണ്. 

                മുകളിൽ പരാമർശിച്ച ലേഖനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ  എൻ എൻ കാക്കാടെന്ന വിമര്‍ശകന്‍റെ  വിമർശന പദ്ധതിയും സമീപനങ്ങളും ഈ പ്രബന്ധത്തിൽ പഠന വിധേയമാക്കുന്നു .

എൻ .എൻ. കക്കാടിന്‍റെ  വിമർശനലോകം 

കവിത്രയത്തിനുശേഷമുള്ള കവികളുടെ തലമുറയെ മുതൽ ആധുനികതയിലുൾപ്പെടുന്ന കവികളുടെ കവിതകളിലെ വരെ രൂപഭാവ ശില്‌പങ്ങളെയും ഭാഷയെയും എല്ലാം ഇഴകീറി പരിശോധിക്കുന്ന ഗാഢമായ രചനകളാണ് കവിതയും പാരമ്പര്യവും എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലെ ആദ്യ മൂന്ന് ലേഖനങ്ങൾ. പുതിയ കവിത പാരമ്പര്യ ഭഞ്ജകമല്ലെന്നും ദീർഘമായ നമ്മുടെ പാരമ്പര്യത്തിലെ വിശിഷ്ട‌ങ്ങളായ മൂല്യങ്ങളുടെ പു നരുജ്‌ജീവനമാണ് ആധുനിക കവിതയുടെ സവിശേഷ ദൗത്യവുമെന്ന് കക്കാട് സമർത്ഥിക്കുന്നുണ്ട്. തന്‍റെ  കാലഘട്ടത്തോട് സൃഷ്ടിപരമായി പ്രതികരിക്കുന്ന ഒരെഴുത്തുകാരന് ചില ചെറുകിട ധിക്കാരങ്ങളൊക്കെ ചെയ്യേണ്ടിവരും എന്ന പക്ഷമാണ് കക്കാടിനുള്ളത്. നോക്കുക,

 “പാരമ്പര്യം നൽകിയ ഈ സ്വ‌പ്നം തന്നെയാണ് ആചാരങ്ങളെ ലംഘിക്കാൻ പ്രചോദനം നൽകിയത്. സമകാലിക ജീവിതത്തോട് ബന്ധപ്പെടാൻ ഭാവമില്ലെങ്കിൽ ഈ ലംഘനം കൂടാതെ കഴിക്കാം. എന്നാൽ തന്നെ എത്രത്തോളം. ഒരു നാല്പതു  കൊല്ലം മുമ്പുണ്ടായിരുന്ന ജാതിമര്യാദകളും ക്ഷേത്രാചാരങ്ങളും എത്ര യാഥാസ്‌ഥിതികനായാലും ഇന്നു കൊണ്ടുനടക്കാൻ പറ്റുമോ? സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ അടിത്തറ മാറി. അപ്പോൾ ആ അടിത്തറയുടെ പ്രയോഗ നിയമങ്ങളായ ആചാരങ്ങൾ മാത്രം ബാക്കി നിൽക്കില്ല”. (കവിതയും പാരമ്പര്യവും പേജ് - 8) സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങളിലെ മാറ്റം പോലെ തന്നെയാണ് സാഹിത്യത്തിലെ മാറ്റവും. ഭാഷയിലെ പദവിയും പ്രയോഗവിശേഷങ്ങളും വാക്യഘടനയും വാക്യ അലങ്കാരങ്ങളും അവയ്ക്കു പിന്നിലെ അർത്ഥങ്ങളും വികാര വിചാരങ്ങളും സംസ്‌കാര പരിഷ്‌കാരങ്ങളുമെല്ലാം ഇതുപോലെ മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കക്കാട് പറയുന്നത് നോക്കുക,

"ഭാഷ രൂപം കൊണ്ട കാലം മുതല്‍ക്ക് അതുപയോഗിച്ചിരുന്ന ജനവിഭാഗ ങ്ങൾ എങ്ങനെയൊക്കെ അത് കൈകാര്യം ചെയ്‌തുവോ അതിന്‍റെയൊക്കെ സ്വരൂപാവശിഷ്ടങ്ങൾ അതിലുണ്ട്. ഇവ സ്വതേ നിർവികാരങ്ങളാണ്. ഈ ഭാഷ നമുക്ക് എങ്ങിനെയും ഉപയോഗിക്കാം എന്ന് അകന്ന് നിന്ന് നോക്കുമ്പോൾ തോന്നാം. ഉപയോഗിക്കുമ്പോഴാകട്ടെ അവ നമ്മെ വാക്കിന് വാക്കിന് തളച്ചിടുന്നു . ആവശ്യമുള്ള ശക്‌തിയോടൊപ്പം തടസപ്പെടുത്തുന്ന ആചാരങ്ങളും അവയിലുണ്ട്. ഒരുകാലത്ത് ഭാഷ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നതിന്‍റെയും അർത്ഥപ്രകാശനം നടത്തിയതിന്‍റെയും നിയമങ്ങളാണ് ആ വ്യാകരണവിധികൾ നിലനിൽക്കുകയും ചെയ്യും എന്നാൽ പുതിയ വെല്ലുവിളികൾ നേരിടേണ്ടിവരുമ്പോൾ ഒന്നുകിൽ ഭാഷാ നിയമങ്ങൾ ലംഘിച്ച് പുതിയ നിയമങ്ങൾ തേടേണ്ടിവരും. അല്ലെങ്കിൽ പിൻനിലയിൽ തന്നെ കിടക്കും. സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവും ചരിത്രപരവും നരവംശശാസ്ത്രപരവുമായി മറ്റു പല ബാഹ്യഘടകങ്ങളാണ് അത് നിയന്ത്രിക്കുന്നത് " (കവിതയും പാരമ്പര്യവും പേജ് - (9)

വ്യാകരണത്തെ സംബന്ധിച്ചും വ്യാകരണ നിയമങ്ങളെ സർഗ്ഗാത്മക സാഹിത്യകാരന്മാർ അതിലംഘിക്കുന്നതിനെ സംബന്ധിച്ചുമുള്ള കക്കാടിന്‍റെ  നിരീക്ഷണങ്ങൾ ശ്രദ്ധേയമാണ്. സാമൂഹിക ആചാരങ്ങളായാലും ഭാഷയായാലും കാലങ്ങളെക്കൊണ്ട് മാറ്റത്തിന് വിധേയമാകുമെന്നും വ്യാകരണനിയമങ്ങൾ എല്ലാ കാലവും ഒരുപോലെ നിൽക്കില്ലെന്നും ഉള്ള ചിന്ത ഈ നിയമങ്ങളെ ആഴത്തിൽ പഠിച്ചതിന്‍റെ  ഫലമായുണ്ടായതാണ്. പുതുവഴി വെട്ടുന്നവർ നേരിടുന്ന ബുദ്ധിമുട്ടുകളും മറ്റും 'വഴിവെട്ടുന്നവരോട്' എന്ന കവിതയിൽ വരച്ചു കാട്ടിയിരുന്നു. പുതുവഴി വെട്ടിയാലും പെരുവഴിയിലൂടെ പോകാനാണ് പൊതുവെ താല്പ‌ര്യമെന്നും കവിതയിൽ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിരുന്നു, കക്കാട് പറയുന്നു.

"കാലങ്ങളിലൂടെ വളർന്നുവന്ന സാഹിത്യ രൂപങ്ങളുടെ ആന്തര ചൈതന്യമെന്തെന്ന് കണ്ടെത്താനല്ല ആചാരങ്ങളെ രക്ഷിക്കാനാണ് എപ്പോഴും ശ്രമം.അതെളുപ്പമുള്ള പണിയായതുകൊണ്ടാകാം. ആ പക്ഷത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ ആചാരങ്ങൾക്ക് കാവൽ നിന്ന് കൊടുക്കുകയല്ലാതെ തങ്ങളായിട്ട് ഒന്നും ചെയ്യേണ്ടതില്ലല്ലോ". (കവിതയും പാരമ്പര്യവും പേജ്-10)

സാഹിത്യത്തിലെ കീഴ്വഴക്കങ്ങൾ, ആചാരങ്ങൾ ധിക്കരിച്ചപ്പോഴെല്ലാം കോലാഹലങ്ങളുണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്ന് സാഹിത്യ സംവാദങ്ങളും സമരങ്ങളും ഉദാഹരിച്ച് കക്കാട് സമർത്ഥിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരു സമൂഹം എന്ന നിലയ്ക്ക് നമ്മുടെ ഭാഷയുടെയും സാഹിത്യത്തിന്‍റെയും വികാസത്തിന്‍റെയും ഓരോ ഘട്ടത്തിലും പാരമ്പര്യത്തിന്‍റെ  ചൈതന്യത്തെ എങ്ങിനെയാണ് മുന്നോട്ട് നയിച്ചതെന്നും എന്തൊക്കെ ആചാരങ്ങളെയാണ് അപ്പോൾ ധിക്കരിക്കേണ്ടിവന്നതെന്നും അന്വേഷിക്കാൻ നാം ബാധ്യതപ്പെട്ടവരാണ് എന്നാണ് കക്കാടിന്‍റെ  പക്ഷം. ഈ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് കിട്ടുന്ന ഉത്തരങ്ങൾ ഭിന്നങ്ങളായേക്കാം. പക്ഷേ, ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാതിരിക്കുന്നത് ആലസ്യമാണ്, ആചാരങ്ങൾക്ക് അടിമപ്പെടലാണ് എന്നാണ് കക്കാടിന്‍റെ  വാദം. എന്നാൽ ആചാരങ്ങളോടൊപ്പം പാരമ്പര്യത്തിന്‍റെ  ചാലകശക്തിയെ തള്ളിപ്പറയുന്നത് പുതുമക്കുള്ള പോംവഴിയല്ല എന്നും അദ്ദേഹം പറയുന്നുണ്ട്. സമഗ്രമായ ഒരു ചിന്താ പദ്ധതിയാണ് ഭാരതീയ കാവ്യ മീമാംസ. പദങ്ങൾ വർണസമുദായ രൂപം കൈക്കൊള്ളുന്നതിന് മുമ്പുള്ള സങ്കല്പ‌നം മുതൽ കാവ്യസാകല്യത്തിൽ പ്രതീയമാനമാകുന്ന കവിദർശനം വരെ വ്യാപ്തിയുണ്ടതിന് എന്നും കക്കാട് നിരീക്ഷിക്കുന്നു.

ജി,പി,ബാലാമണിയമ്മ, ഇടപ്പള്ളികവികൾ, എൻ.വി.കൃഷ്‌ണവാര്യർ, മാധവൻ അയ്യപ്പത്ത്, അയ്യപ്പപ്പണിക്കർ, നാലപ്പാടൻ, അക്കിത്തം, വൈലോപ്പിള്ളി, ആർ.രാമചന്ദ്രൻ തുടങ്ങി പൂർവ്വികരും സമകാലികരുമായ സകലരുടെയും കവിതകളെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു നിരീക്ഷണമെങ്കിലും കക്കാട് നടത്തുന്നുണ്ട്. കവിത്രയത്തിൽ നിന്ന് ഈ കവിതകളിലേക്ക് വരുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന മാറ്റത്തെ നാലായി ചുരുക്കുന്നുണ്ട് കക്കാട്.

1. മൂല്യച്യുതിയോടുള്ള കടുത്ത പ്രതികരണം

2. ഏറിവരുന്ന വ്യക്തിപരത

3. ബിംബങ്ങളുടെ സർവ്വ പ്രാമാണ്യം

4. അനുസരിച്ചുവന്ന നിയമങ്ങളുടെ ലംഘനം.

ഈ നാല് പ്രത്യേകതകൾ ആധുനിക കവികളിലും കവിതകളിലും കാണപ്പെടുന്നുണ്ടെന്ന് ഉദാഹരണ സഹിതം കക്കാട് സമർത്ഥിക്കുന്നു.

മഹാകവി വള്ളത്തോളിന് ശേഷം കവിത എന്ന ജീവ രൂപത്തിന്‍റെ  ഘടകങ്ങളിലോരോന്നിലും വന്നു കൊണ്ടിരുന്ന പരിണാമങ്ങൾ വേണ്ടത്ര ശ്രദ്ധയോടെ പഠിച്ചിട്ടില്ല എന്ന കാര്യം കക്കാട് ചൂണ്ടികാട്ടുന്നുണ്ട്. കേസരി ബാലകൃഷ്ണപിള്ളയ്ക്കുശേഷം വന്ന നമ്മുടെ പണ്‌ഡിത നിരൂപകരിൽ ഒട്ടുമുക്കാൽ പേരും സാഹിത്യത്തെ അതിന്‍റെ  നാനാവിഭാഗങ്ങളോടെ ഏകയോഗമായി കാണാൻ കഴിവു കുറഞ്ഞവരായിപ്പോയി. അതുകൊണ്ട് തകഴി, പൊറ്റക്കാട് മുതൽക്കുള്ള കാഥികരുടെ കഥകളും നോവലുകളും തുറന്നിട്ടു കൊടുത്ത സമ്പന്നമായ പുതിയ ശാദ്വലങ്ങളിൽ മേഞ്ഞു നടന്ന അവരുടെ ശ്രദ്ധ അപ്പോഴൊക്കെ അനുക്രമം വളർന്നുകൊണ്ടിരുന്ന കാവ്യരൂപത്തെ കരുതിക്കൂട്ടിയല്ലെങ്കിലും അപ്പാടെ വിഗണിച്ചു കളഞ്ഞു എന്ന് കക്കാട് കാണുന്നുണ്ട്. പുതിയ കവിതയുടെ ആശയങ്ങളിൽ ദാരിദ്ര്യം, ഒന്നിലും വിശ്വാസമില്ലായ്‌മ, ലോകനാശത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഭീതി, പൊള്ളയായ വാഗ്‌ദാനങ്ങളോടും മാന്യമന്യതയോടുമുള്ള രൂക്ഷമായ പ്രതികരണം, ആത്മാവില്ലാത്ത യാന്ത്രിക പരിഷ്കാരത്തിലുള്ള വൈരസ്യം ഇവയെല്ലാം ചേർന്ന ആലംബനോദ്ദീപനങ്ങളെ അകംപുറം മറിച്ചുകളഞ്ഞു. ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും പുതിയ കവിത പാരമ്പര്യ ഭഞ്ജകമല്ലെന്നും ദീർഘമായ നമ്മുടെ പാരമ്പര്യത്തിലെ വിശിഷ്‌ടങ്ങളായ മൂല്യങ്ങളുടെ പുനരുജ്ജീവനമാണ് ആധുനിക കവിതയുടെ സവിശേഷ ദൗത്യമെന്നും കക്കാട് യുക്തിയുക്തമായി സമർത്ഥിക്കുന്നുണ്ട്. പുതിയ കവിത എന്തിനെ യെങ്കിലും തകർത്ത് തൂത്തുവാരിക്കളയുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് ജീർണ്ണങ്ങളായി ക്കഴിഞ്ഞ പുറം മാമൂലുകളെ മാത്രമാണ് എന്നാണ് കക്കാടിന്‍റെ  നിരീക്ഷണം.

കവിതയും വൃത്തവും

പുതിയ കവികളെയും അവരുടെ കവിതകളെയും പരിശോധിക്കുമ്പോൾ, അവരെക്കുറിച്ചുള്ള ആക്ഷേപങ്ങൾ പരിശോധിക്കുകയും അതിന് മറുപടി പറയുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട് കക്കാട്. ആക്ഷേപങ്ങളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടത് പുതിയ കവികൾ വൃത്ത നിയമങ്ങൾ അനുസരിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ്. കവിതയെന്നാൽ വൃത്തത്തിലെഴുതുന്ന ഒന്നാണെന്നും നിയമഗതമായ വൃത്തമാണ് കവിതയുടെ കാതൽ, അതില്ലെങ്കിൽ കവിതയാകില്ലെന്ന ധാരണയാണ് ഈ ആക്ഷേപത്തിനു കാരണമെന്ന് കക്കാട് കരുതുന്നു. വൃത്തം കവിതയുടെ അവിഭാജ്യമായ ഘടകമാണെന്നത് ശരിവയ്ക്കുമ്പോഴും കവിത ഒരു ജഡവസ്തുവല്ലാത്തിടത്തോളം വൃത്തങ്ങളിലും പരിണാമം അനിവാര്യമാണെന്ന് നിരീക്ഷിക്കുന്നു കക്കാട്.  വൃത്തത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നിരീക്ഷണം നോക്കുക.

"കവിത കവിഹൃദയത്തിൽ രൂപപ്പെട്ടുവരുന്നത് കവിതയായിത്തന്നെയാണ്. ഗർഭപാത്രത്തിൽ മനുഷ്യശിശു രൂപപ്പെട്ടുവരുന്നതു പോലെ തന്നെ ഓരോ കവിതയ്ക്കും അതു വളർന്ന കവി ഹൃദയത്തിന്‍റെയും അവിടെ ബീജവിക്ഷേപണം നടത്തിയ സമൂഹത്തിന്‍റെയും  ഭാവോഷ്‌മാവിനൊത്ത് ആ കവിതയുടെ ആഭ്യന്തര ഘടകങ്ങൾ നിർണ്ണയിക്കുന്ന സ്വയം നിർബന്ധിതമായി നിബന്ധനകളോടുകൂടിയ വൃത്തം ഉണ്ടായിരിക്കും. കവിയുടെ മനസിൽ ഊറികിടക്കുന്ന താളബോധം ഭാവാനുരോധമായി രൂപപ്പെട്ട വൃത്തം, അതിന് അതിന്‍റെ  ആകർഷത്വവും ഭാവോന്മുഖത്വവും ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്യും. ഇന്ന വിഷയത്തെ കുറിച്ച് ഇന്ന വൃത്തത്തിൽ ഇത്ര ശ്ലോകങ്ങളാ ഈരടികളോ ആയി എഴുതുന്നത് മറിച്ചാവാം-അത് നല്ല ഒരഭ്യാസമാവും, കവിതയാവില്ല." (കവിതയും പാരമ്പര്യവും പേജ് -32)

കവിയുടെ മനസ്സിൽ ഊറികിടക്കുന്ന താളബോധം കവിതയോടൊപ്പം പുറത്തുവരുന്നതാണ് വൃത്തമെന്ന നിരീക്ഷണം എടുത്തു പറയേണ്ട ഒന്നാണ്. മാത്രമല്ല നമ്മെ ആകർഷിക്കുന്നതായി രണ്ട് ഘടകങ്ങൾവൃത്തത്തിലുണ്ടെന്നും കക്കാട് പറയുന്നു. 1.താളം, 2. വർണ്ണസമ്മേളനം. ത്രസ്യം, ചതുരശ്രം,ഖണ്ഡം മിശ്രം എന്നീ നാലു പ്രാഥമികതാളങ്ങൾ ആദ്യത്തേതിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. രണ്ടാമത്തേതാകട്ടെ വർണ്ണങ്ങൾ പല ദൈർഘ്യത്തിലും ചേരുവയിലും മേളിക്കുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന ശ്രവണ ഭംഗിയും.

എന്നാലിനിയൊരു കഥയുര ചെയ്യാം

എന്നുടെ ഗുരുവരനരുളിയ പോലെ

(ചതുരശ്രം-ചതുർ മാത്രകഗണം-ഭാഷ)

അഥ ദിക്ഷ വിദീക്ഷ പരിക്ഷുഭിത

ഭ്രമിതോദമവാരി നിനാദ ഭരെ

(ചതുരശ്രം - ചതുർ മാത്രക ഗണം - സംസ്കൃ‌തം)

എന്നിങ്ങനെ ഉദാഹരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വൃത്തനിയമങ്ങൾ അനുസരിച്ച വർക്കു തന്നെ തെറ്റുകൾ പറ്റിയിട്ടുള്ളത് ഉദാഹരണം സഹിതം ചൂണ്ടികാട്ടുന്നുമുണ്ട്.

"ഓരോ വൃത്തവും അന്തർ          ഭാവാവിഷ്‌കരണത്തിന്‍റെ ലക്ഷ്യ ബോധമുള്ള കവിയിൽ ആ വൃത്തമല്ലാതാവുന്നു. പ്രസിദ്ധവൃത്തങ്ങൾ ഇഷ്ടസിദ്ധിക്ക് ഉപകരിക്കാത്തതുകൊണ്ട് ഭാവസിദ്ധിക്ക് അന്തർ വൃത്തങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു. ആസ്വാദപദവിയിൽ നമ്മുടെ കാവ്യാനുശീലനത്തിന് കിട്ടുന്നത് ഈ അന്തർവ്യത്തങ്ങളാണ്" ഇത് കവിതയിലെ വൃത്തത്തെകുറിച്ചുള്ള കക്കാടിന്‍റെ  നിരീക്ഷണങ്ങളാണ്. ഇത് ഒരു കവിക്കു മാത്രം പറയാൻ കഴിയുന്നതാണ്.

ആധുനിക കവിതയിലെ ദുർഗ്രഹത

ആധുനികത നേരിട്ട ഒരാക്ഷേപം കവിത ദുർഗ്രഹമാണെന്നായിരുന്നു. ഈ ആക്ഷേപത്തെ പുരാണേതിഹാസങ്ങളെയും ഭാരതീയ കാവ്യമീമാംസയേയും മുൻനിർത്തി കക്കാട് വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ആനന്ദവർദ്ധനന്‍റെ  ധ്വനി സിദ്ധാന്തത്തെയും കക്കാട് ഇതിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്. ദുർഗ്രഹത പുരാണ ഇതിഹാസ കൃതികളിലെല്ലാം തന്നെയുണ്ട്. രാമായണത്തിലും മഹാഭാരതത്തിലുമെല്ലാം ഇതുണ്ട്. ധ്വനി സിദ്ധാന്തത്തിലെ ശബ്ദാർത്ഥ പ്രകരണത്തെ മുൻ നിർത്തിയാണ് ദുർഗ്രഹതയെ വിശദീകരിക്കുന്നത്. ശബ്ദവും അർഥവും തങ്ങളുടെ വ്യാകരണങ്ങൾക്കുശേഷം അപ്രധാനീകൃ തങ്ങളായി കൊഴിഞ്ഞു പോയി. കാവ്യാനുഭവമായി ഒടുവിലവശേഷിക്കുന്ന കാവ്യാത്മാവായ ധ്വനി കാവ്യഹേതുവായ ആ പ്രാഥമിക വികാര വായ്‌പല്ല. മറിച്ച് ആ വികാര വൈവവശ്യത്തിനു പിന്നിൽ മനുഷ്യാവസ്ഥകളെ മനസിലാക്കുന്നതിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന കവി ദർശനമാണ്. കാവ്യാത്മാവ്, കാവ്യാർത്ഥം, ധ്വനി എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് ഒന്നുതന്നെയാണ്. പ്രകൃതത്തിലെ അർത്ഥം അനുപപന്നമെന്നോ അപര്യാപ്തമെന്നോ അയുക്തികമെന്നോ വരുമ്പോൾ സെൻസിബിലിറ്റി ബാധിതമാവുന്നു. തടസ്സപ്പെടുന്നു. പിന്നീട് സമാന പ്രകരണങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയോ കവി വിവക്ഷ എന്തെന്നന്വേഷിച്ചോ ആകാംക്ഷാവിശമനം കണ്ടെത്തുന്നു. വിവക്ഷിതം വാച്യാതീതവും വാചാതീതവുമാകുമ്പോൾ കവി ഉപാഖ്യാനങ്ങളുടെ ഐതിഹാസിക ഭാഷ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ഉയോഗിക്കുന്നു. ആ കാവ്യസന്ദർഭങ്ങിലോക്കെ വാച്യാർത്ഥം ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ ധ്വംസിക്ക പ്പെടുകയും സന്നിവിഷ്ടങ്ങളായ ഇമേജുകൾ പ്രകരണാദികളുടെ സഹായ ത്താൽ ഇഷ്ട്‌ടാർത്ഥഗമഗങ്ങളായി  തീരുകയും ധ്വനി സുസംവേദ്യമാവുക യും ചെയ്യും എന്നും പറയുന്നതിനൊപ്പം ഒരു ഭാവുകനെന്ന നിലയ്ക്ക് ദുർഗ്രഹത തന്നെ അലട്ടിയിട്ടില്ല എന്ന് പ്രസ്‌താവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട് കക്കാട്.

മാധവൻ അയ്യപ്പത്തും അയ്യപ്പപ്പണിക്കരും

കവികൾ നിരൂപകരാകുമ്പോൾ, തന്നോടൊപ്പം കവിത എഴുതി വളർന്ന ക വികളെ നിരൂപണം ചെയ്യുമ്പോൾ സംഭവിക്കുന്നതെന്ത് എന്നത് മലയാള സാ ഹിത്യത്തിന് പരിചയമുള്ള ഒന്നാണ്. കവിത്രയത്തിന്‍റെ  കാലഘട്ടത്തിൽ ഇ ത്തരം വിമർശനങ്ങൾ സകലസീമകളെയും ലംഘിക്കുന്നതും സാഹിത്യത്തെ സംബന്ധിച്ചാണ് ചർച്ച എന്ന അതിരുവിട്ടുപോകുന്നതും നാം കണ്ടതാണ്. മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ വേറേയും ഉദാഹരണങ്ങൾ എടുത്തുകാണിക്കാനാ കും. എന്നാൽ എൻ.എൻ. കക്കാട്, മാധവൻ അയ്യപ്പത്തിനെയും അയ്യപ്പപ്പണിക്കരെയും അവരുടെ കവിതകളെയും സമീപിക്കുന്നത് സഹോദരസ്ഥാനീയരെന്ന ഭാവത്തിലാണ്‌. ആധുനികതയുടെ പ്രോദ്ഘാടകൻ എന്ന പേരുകേട്ട ആളാണ് മാധവൻ അയ്യപ്പത്ത്. അയ്യപ്പപ്പണിക്കരുടെ കുരുക്ഷേത്രവും ആ സ്ഥാനത്തേക്ക് പരിഗണിക്കുന്നവരുണ്ട്. ഈ രണ്ട് കൃതികളെയും കക്കാട് നിരൂപണം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

മണിയറകവിതകളുടെ മുഖകുറിപ്പ് ആരംഭിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്. “മാധവൻ അയ്യപ്പത്തിന്‍റെ  കവിതകളെകുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും എഴുതുക എന്നത് സന്തോഷാവഹമാണ്, വിഷമകരവും. ഞാനീ കവിതകളെ അതിയായി ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്നതുതന്നെ സന്തോഷത്തിനു കാരണം. ഒരു കാരണം കൂടിയുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ ഇരുപതോളം വർഷങ്ങളായി വളർന്നു വന്ന ഞങ്ങളുടെ സൗഹാർദ്ദം  മാധവന്‍റെ            കാവ്യശൈലി യിലുണ്ടായി കൊ ണ്ടിരിക്കുന്ന മാറ്റങ്ങൾ അടുത്തു നിന്നറിയാനുള്ള സൗകര്യമുണ്ടാക്കി തന്നിട്ടുണ്ട്. വിഷമമാകട്ടെ ഈ കവിതകളെ ഞാനതിയായി ഇഷ്‌ടപ്പെടുന്നു എന്നതു തന്നെയാണ്." (കവിതയും പാരമ്പര്യവും പേജ്-90)

അപഗ്രഥനാത്മകമായ ബുദ്ധിയോടെ അയ്യപ്പത്തിന്‍റെ  കവിതകളെ സമീപിക്കാൻ കഴിയാറില്ലെന്നും അപഗ്രഥനത്തിന് പുറപ്പെടുന്ന നിസ്സംഗതയെ പരാജയപ്പെടുത്തുന്ന എന്തോ ഒന്ന് ഈ കവിതകളിലുണ്ടെന്നും കക്കാട് പറയുന്നു. കാവ്യസൗന്ദര്യത്തെക്കാളേറെ ഇത്തരം കവിതകളിൽ നമുക്ക് ലഭിക്കുന്നത് അനുഭൂതികളുടെ തീക്ഷ്ണതയാണ്. ഈ തീക്ഷ്ണാനുഭൂതിയിൽ മുഴുകുക എന്നതാണ് കവിതയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം പ്രധാനം, അതിന് കാലാകാലങ്ങളായി നമ്മുടെ ആത്മാവ് സമ്പാദിച്ചണിഞ്ഞിട്ടുള്ള കുറെ വിഭൂഷകളുണ്ട്. അവ വലിച്ചെറിയുക തന്നെ വേണം എന്ന പക്ഷമാണ് കക്കാടിനുള്ളത്.

അയ്യപ്പപ്പണിക്കരുടെ കുരുക്ഷേത്രത്തെ നോക്കിക്കാണുന്നതും ഈ കണ്ണോടുകൂടിയാണ്. കവിതാസാഹിത്യത്തിൽ സംഭവിക്കുന്നതെന്തെന്ന ചിന്തകൂടി ഇത്തരുണത്തിൽ വരുന്നുണ്ട്.

"നൈതികവും സാമൂഹ്യവുമായ ജീവിതത്തിന്‍റെ കാലിക പ്രകരണത്തിൽ ഈ ചിരന്തനമായ പ്രശ്‌നം കാവ്യാത്മകമായി ചർച്ച ചെയ്യുകയെന്നത് കവിയുടെ കർത്തവ്യമാണ്. എന്നാൽ കവികൾ എന്നും ഇത് ചെയ്യുന്നില്ല. വല്ലപ്പോഴുമുണ്ടാകുന്ന ഒരു ക്ലാസ്സിക് ജനജീവിതത്തിന്‍റെ  വൈകാരികാംശമായിത്തീരുമ്പോൾ അതിന്‍റെ  ബാഹ്യരൂപമെന്തെന്നു നോക്കുകയും ആന്തരചൈതന്യത്തെ, അതിനെ അതാക്കി തീർത്ത ദാർശനിക തേജസ്സിനെ നോക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുക ഒരു പതിവാണ്. ബാഹ്യരൂപത്തിലെ വിശേഷങ്ങളാണ് വിജയ ഹേതുവെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണ അവയെ കാവ്യലക്ഷണങ്ങളാക്കി കാണുകയും അനുവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യാൻ രണ്ടാം തരക്കാരെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. അവരുടെ അനുവർത്തന ബാഹുല്യം ആ പുറംമോടികളാണ് കാവ്യപാരമ്പര്യം എന്നു തെറ്റിദ്ധരിക്കുകയും ഒരു തരം യാഥാസ്ഥിതികത്വം സൃഷ്‌ടിക്കുകയും കാവ്യ പാരമ്പര്യത്തിന് മുന്നോട്ടൊഴുകാൻ സാധിക്കാതെ വിച്ഛേദിക്കപ്പെട്ടു പോവുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇവിടെയാണ് ഓരോ തലമുറയും യാഥാസ്ഥിതികത്വത്തെ ധിക്കരിക്കുകയും പാരമ്പര്യത്തെ മുന്നോട്ടു നയിക്കുകയും വേണ്ടിവരുന്നത്. ഈ കൃത്യമാണ് അയ്യപ്പപ്പണിക്കർ തന്‍റെ  കുരുക്ഷേത്രത്തിലും നിർവ്വഹിച്ചത്." (കവിതയും പാരമ്പര്യവും പേജ് -105)

കുരുക്ഷേത്ര നിരൂപണത്തിൽ ആധുനിക കവിതയെ സംബന്ധിച്ചു പാരമ്പര്യത്തെ സംബന്ധിച്ചും യാഥാസ്ഥികത്വത്തെ സംബന്ധിച്ചുമെല്ലാം ഉള്ള തന്‍റെ  നിലപാട് കക്കാട് കൃത്യമായി വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്.

ഗ്രന്ഥ നിരൂപണങ്ങൾ

വിവിധ വിഷയങ്ങൾ പ്രതിപാദിക്കുന്ന ഗ്രന്ഥനിരൂപണങ്ങളാണ് അവലോകനം എന്ന സമാഹാരത്തിൽ  കൂടുതലും. അതിൽ ഒന്നാമത്തേത് കുട്ടികൃഷ്ണമാരാരുടെ ഹാസസാഹിത്യനിരൂപണമാണ്. ഹാസ്യത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു പ്രാമണിക ഗ്രന്ഥം എന്നാണ് തലക്കെട്ടുതന്നെ. മഹാഭാരത രാമയാണാദികളിലും മുണ്ടയ്ക്കൽ സന്ദേശത്തിലും1128ൽ ക്രൈം27ലും കൊച്ചുതൊമ്മനിലും മറ്റും പരിശുദ്ധമായ ഹാസ്യമുണ്ടെന്ന മാരാരുടെ വാദം കക്കാട് നിരീക്ഷിക്കുന്നു. ഈ ഗ്രന്ഥത്തിൽ പ്രദിപാദിച്ചിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളിലുള്ള ചില സംശയങ്ങൾ കക്കാട് ഉന്നയിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരുദാഹരണമിങ്ങനെ. മുണ്ടയ്ക്കൽ സന്ദേശത്തെ അളന്ന അതേ അളവിൽ ദാത്യുഹ സന്ദേശത്തെയും അളക്കുന്നതിനെ ന്തുവിരോധമെന്ന് കക്കാട് ചോദിക്കുന്നു. ദാത്യുഹസന്ദേശത്തിലെ അംഗിയാ യ രസം ബീഭത്സമാണെന്നാണ് മാരാരുടെ അഭിപ്രായം എന്നാൽ മഹാഭാരത ത്തിൽ ഹാസ്യം പോലെതന്നെ ദാത്യുഹ സന്ദേശത്തിൽ ബീഭത്സം, അംഗമാ യിട്ടേ വർത്തിക്കുന്നുള്ളു എന്നാണ് അനുഭവം. അനുഭവത്തിനു വിരുദ്ധമായി ലക്ഷണം വരുന്നതു ശരിയാണോ എന്ന ചോദ്യമാണ് കക്കാട് ഉന്നയിക്കുന്നത്. മാത്രമല്ല മാരാർ ഹാസ്യത്തിനു നൽകിയ സിംഹാസനത്തിന്‍റെഉറപ്പില്‍  സംശയം തോന്നുന്നു എന്നു തുറന്നു പറയാനും കക്കാട് മടിക്കുന്നില്ല. ഈ വാദങ്ങൾ ഇങ്ങിനെ സംഗ്രഹിക്കുന്നു.

"മനുഷ്യന് ചിരിക്കാനുള്ള സർവ്വപ്രധാനമായ പ്രേരണയാണ് ഹാസ്യത്തിന് നിദാനം. ആ പ്രേരണയെ തൃപ്‌തിപ്പെടുത്തുമാറു വിഭാവാനുഭാവങ്ങളെ ഇണക്കിക്കോർത്ത് ഭദ്രരൂപമായ ഒരു കൃതിയാവണം,ഹാസസാഹിത്യം.അനുഭവമാണല്ലോ സാഹിത്യ സ്വാദനത്തിന്‍റെ അടിക്കല്ല്. ആ അടിക്കല്ലിൽ നമ്പ്യാരുടെയും സഞ്ജയൻന്‍റെയും  ഇ.വിയുടെയും ശീവൊള്ളിയുടെയും കൃതികള്‍  കൊത്തിവച്ച മധുരരൂപങ്ങൾ അത്ര വേഗത്തിൽ മാഞ്ഞുപോകുന്നവയല്ല. യുക്തികൊണ്ടല്ലല്ലോ സാഹിത്യം ആസ്വദിക്കുന്നത്. ആ കൃതികളൊക്കെ ഇ ന്നും സംസ്ക്കാര സമ്പന്നരായവർ തന്നെ ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ട്. അവക്കുള്ള സ്ഥാനം കൂടിക്കൂടി വരുന്നുമുണ്ട്." (അവലോകനം. പേജ് -15)

മാരാർ ഉന്നയിച്ച ആക്ഷേപങ്ങളിൽ പലതിനും സ്‌പഷ്‌ടമായ മറുപടി നൽകുന്ന കക്കാടിനേ നമുക്കിവിടെ കാണാം.

ഗ്രീക്ക് നാടക കർത്താവായ ഏസ്‌കിലസിന്‍റെ  പ്രൊമിത്യൂസ് എന്ന നാടകം ഡോ.എസ്.കെ.നായർ മലയാളത്തിലേക്ക് പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ആ കൃതിയെ കക്കാട് നിരൂപണം ചെയ്‌തിട്ടുണ്ട്. ദൈവേച്ഛയോടു പോലും പൊരുതി അതിമാനുഷകർമ്മങ്ങളനുഷ്‌ഠിക്കുന്ന ധീരോദ്ധതന്മാരായ കഥാപാത്രങ്ങൾ, അവരുടെ അനന്യസൂകരമായ കർമ്മങ്ങൾ, ഹൃദയത്തിലള്ളിപ്പിടിക്കുന്ന ദുരന്തങ്ങൾ, ചുറ്റിനിൽക്കുന്ന ഭയാനകമായ അന്തരീക്ഷം അവയുടെ കാവ്യ സൗന്ദര്യം ഇവയൊക്കെയാണ് ഗ്രീക്ക് നാടകത്തെക്കുറിച്ച് കക്കാടിന്‍റെ            നിരീക്ഷണങ്ങൾ, സോഫോക്ലിസി തല്ലാത്ത ഒരു നാടകം തർജ്ജിമക്കെടുത്തതിനെയും അത് പ്രൊമിത്യൂസ് തന്നെ ആയതിനെയും കക്കാട് അഭിനന്ദിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ "വിവർത്തന വിഷയത്തിൽ ഒന്നു രണ്ടു നിർബന്ധങ്ങൾ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു.എന്‍റെതായി ഈ വിവർത്തനത്തിൽ ഭാഷ മാത്രമേ പാടുള്ളു. മറ്റൊരു തരത്തിലുള്ള സ്വാതന്ത്രവും കാണിക്കരുത്." എന്ന വിവർത്തകന്‍റെ  പ്രസ്താവനയെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുകയും അതിൽ താൻ ജയിച്ചു നിൽക്കു  കയാണെന്ന ആത്മവശ്വാസത്തെ ഉദാഹരണസഹിതം ചോദ്യം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു കക്കാട്. ഗ്രീക്കുഭാഷയിലുള്ള ഒരു മൂലകൃതിയും നാലഞ്ച് ആംഗ്ലേ യ വിവർത്തനങ്ങളും അവലംബമാക്കിയാണ് ഈ വിവർത്തനം ചെയ്തിട്ടു ള്ളത്. എന്നാൽ ഈ വിവർത്തനങ്ങൾ വച്ച് എസ്.കെ. നായരുടെ മലയാള വിവർത്തനം വായിച്ചാൽ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ  ആത്മവിശ്വാസത്തിന് ഉടവുതട്ടുമെന്നാണ് കക്കാടിന്‍റെ  പക്ഷം. കാരണം ചിലേടത്ത് ആശയങ്ങൾ ചോര്‍ന്നു പോകുകയോ രൂപം മാറുകയോ ചെയ്‌തിട്ടുണ്ട്. ചിലയിടത്താകട്ടെ വിവർത്തകൻ ചിലത് സംഭാവന ചെയ്‌തിട്ടുണ്ട്. ചിലയിടങ്ങളിലാകട്ടെ ധ്വനിചിത്രങ്ങളുടെ തെളിമയും തീക്ഷ്‌ണതയും നഷ്ട്ടപ്പെട്ടിട്ട് അവ അവ്യക്തങ്ങളും അപൂർണ്ണങ്ങളുമായിട്ടുണ്ട്. "എന്‍റെതായി വിവർത്തനത്തിൽ ഭാഷ മാത്രമേ പാടുള്ളു എന്നു വാശിപിടിക്കുകയും അതിൽ ഞാൻ ജയിച്ചു നില്‍ക്കുകയാണെന്ന് അഭിമാനിക്കുകയും ചെയ്തു കാണുമ്പോൾ കഷ്‌ടം എന്നല്ലാതെ എന്തു പറയും." എന്നാണ് കക്കാടിന്‍റെ ചോദ്യം. അതോടൊപ്പം ഈ ഗ്രന്ഥം ഒരു വിവർത്തനത്തേക്കാളേറെ ഛായാനുവാദമാണ്. അഥവാ എസ്‌കിലസ്സിനോട് കടപ്പാടുള്ള ഒരു സ്വതന്ത്ര കൃതി എന്നുറപ്പിക്കുന്നു കക്കാട്. (അവലോകനം. പേജ് -25)

കെ.വേലായുധൻ നായരുടെ അരവിന്ദ ദർശനം, വയലാറിന്‍റെ  പാടിപ്പതിഞ്ഞ പാട്ടുകൾ, വിഷ്ണുനാരായണൻ നമ്പൂതിരിയുടെ കവിതാസമാഹാരമായ അപരാജിത, ടിപി സുകുമാരന്‍റെ  ദക്ഷിണായനം, കൃഷ്‌ണചൈതന്യയുടെ ഈജിപ്ഷ്യൻ സാഹിത്യചരിതം,                വി.ടി.കുമാരന്‍റെ        ഭാരതീയ സംസ്കാരത്തിന്‍റെ  കൈവഴികൾ, കാത്തു ള്ളില്‍ അച്യുതമേനോന്‍റെ  ജൈമിനീയ അശ്വമേധം, പി.എം. നാരായണന്‍റെ  ഫുട്‌ബോൾ, പ്രൊഫ.കരിമ്പുഴ രാമകൃഷ്ണന്‍റെ  ലീലാകാവ്യത്തിനൊരു ആമുഖം തുടങ്ങിയ കൃതികളെ എൻ.എൻ. കക്കാട് നിരൂപണം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. സ്ഥിത പ്രജ്ഞനായ ഒരു നിരൂപകനെയാണ് ഇവിടെയെല്ലാം നമുക്കു കണ്ടെത്താനാകുക. നന്മയെ കണ്ടറിയാനും ആശയപരമായി വിയോജിപ്പുള്ളതിനെ തുറന്നുപറയാനും കക്കാട് യാതൊരു മടിയും കാണിച്ചിരുന്നില്ല.ലീലാകാവ്യ നിരൂപണത്തെ ഇഴകീറി പരിശോധിച്ച ശേഷം കക്കാട് പറയുന്നതു നോക്കുക.

"വാദങ്ങളും അവയുടെ സന്നിവേശവും നന്നായി. ഇവിടെയും കെട്ടിൽപ്പെടാത്ത ചില ഇഴകൾ ബാക്കിയാവുന്നു. ദുരന്ത സങ്കൽപ്പം ഇതിവൃത്താപഗ്രഥനത്തിന് ഉപയോഗിച്ച സ്ഥിതിക്ക് അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റൊരു മൗലിക പ്രശ്നത്തിനു സമാധാനം കാണേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. ലീലയുടെ മൃത്യുവിന്‍റെ  ഉത്തരവാദിത്വം വിധിക്ക്, എന്നുവച്ചാൽ അപൗരുഷേയവും അഹേതുകവുമായ യാദൃശ്ചികത്വത്തിന് നൽകിയ സ്ഥിതിക്ക്, ഇവിടെ ദുരന്ത സങ്കൽപം നിരുപയോഗമായിപ്പോകുന്നില്ലേ. പാശ്ചാത്യദുരന്ത നാടക സങ്കല്‍പ്പത്തിലെവിടെയും ലക്ഷണമായോ ലക്ഷ്യമായോ യദൃച്ഛാമൃത്യു ഒരു ഘടകമാക്കിക്കണ്ടില്ല.കഥാതന്തുവിന്‍റെ  ഒരു വിഗതിക്കു കാരണമാകുമെന്നല്ലാതെ ഒരു ദുരന്തഘടകമായി യദൃശ്ചാ മ്യത്യു സ്വീകരിക്കപ്പെടുകയില്ല. അങ്ങിനെ വന്നാൽ ഇതിവ്യത്തത്തിന് അത് മേന്മയോ? കീണ്മയോ? ഇത് ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നില്ല. അഥവാ പ്രതിനായകന്‍റെ  മൃത്യുവാണോ ലീലയിലെ ദുരന്തഹേതു?"

ലീല ഭർത്തൃഘാതകിയോ എന്ന ചോദ്യമുന്നയിച്ച് വിമർശമുന്നയിക്കുന്നവർക്കുള്ള മറുപടി എന്ന നിലയിൽ ആശാന്‍റെ ലീലാകാവ്യം അവതരിക്കുമ്പോൾ ലീലയുടെ ഭർത്താവിന്‍റെ  മരണം യദൃച്ഛയാ സംഭവിച്ചതെങ്കിൽ, അതാണോ ലീലാകാവ്യത്തിന്‍റെ  ദുരന്തഹേതു എന്ന ചോദ്യത്തിന് തെളിമയുണ്ട്. കരിമ്പുഴ രാമചന്ദ്രൻ എല്ലാം പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചെന്നു കരുതിയിടത്ത് കുറിക്കുകൊള്ളുന്ന ചോദ്യവുമായി നില്ക്കുന്ന കക്കാടിനെ നമുക്കിവിടെ കാണാം.

ഉപസംഹാരം

ആധുനിക കവികളിൽ പ്രധാനിയായിരുന്ന എൻ.എൻ. കക്കാടിന്‍റെ സാഹി ത്യ നിരൂപകനെന്ന നിലയിലുള്ള സംഭാവനകളെ പരിശോധിക്കുന്നതിനാണ് ഈ പ്രബന്ധത്തിൽ ശ്രമിച്ചത്. കവിത്വത്തിനും നിരൂപകത്വത്തിനും അടിസ്ഥാ നപരമായ വ്യാത്യാസങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലും അവ സമ്മേളിച്ച വ്യക്തിയായിരുന്നു എൻ.എൻ.കക്കാട്. ഭാരതീയ സാഹിത്യസിദ്ധാന്തങ്ങളും പാശ്ചാത്യസാഹിത്യസിദ്ധാന്തങ്ങളും എൻ.എൻ.കക്കാടിന് പരിചിതമായിരുന്നു. മാത്രമല്ല അതിയായ അവഗാഹം രണ്ടു സിദ്ധാന്തങ്ങളിലുമുണ്ടായിരുന്നു. നൂതനാശയങ്ങളെ അംഗീകരിക്കുന്നതിന് മടിയില്ലെന്നു മാത്രമല്ല അവയെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നതിന് സദാസന്നദ്ധനുമായിരുന്നു. വർണ്ണ വിന്യാസം, വൃത്തം തുടങ്ങി ഒരു കൃതി യുടെ സമസ്‌ത മേഖലകളിലും കക്കാടിന്‍റെ  കണ്ണെത്തിയിരുന്നു. അലംകൃത്യ ശിരച്ഛേദന്യായം ഉത്തമവിമർശകന് ഭൂഷണമല്ല എന്നുപറയാറുണ്ട്. പുകഴ്ത്തുകയും തൊട്ടുപിന്നാലെ ശിരച്ഛേദം നടത്തുകയും ചെയ്യുക ചില നിരൂപകരെങ്കിലും പിന്തുടരുന്ന രീതിയാണ്. ദോഷങ്ങളെ മറച്ചുവച്ച് ഉത്തമമെന്ന് പുകഴ്ത്തുന്ന രീതി കക്കാട് നിരൂപണങ്ങളിലില്ല. തർജ്ജമ കാര്യത്തിൽ വിട്ടുവീഴ്ച്‌ചയില്ലാത്ത നിലപാടാണ് കക്കാട് സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്. ഡോ.എസ്.കെ.നായർ ഈസ്ക‌ിലസിന്‍റെ  'പ്രൊമിത്യൂസ്' നാടകം വിവർത്തനം ചെയ്ത‌പ്പോൾ അതിലെ ന്യൂനതകൾ അക്കമിട്ടു നിരത്തിയാണ് വിമർശിക്കുന്നത് എന്നു കാണാം.

സാഹിത്യത്തിൽ ഭേദപ്പെട്ട സംഭാവനകൾ നൽകിയവരെ കുറിച്ചാണ് കൂടുതലും കക്കാട് എഴുതിയത്. കാളിദാസൻ, അയ്യപ്പപ്പണിക്കർ, മാധവൻ അയ്യപ്പത്ത്, വൈലോപ്പിള്ളി, മാരാർ, കരിമ്പുഴ രാമകൃഷ്‌ണൻ, എസ്.കെ. നായർ, വി ഷ്ണുനാരായണൻ നമ്പൂതിരി, കക്കാട് നിരൂപണം നടത്തിയ കൃതികളുടെ കർത്താക്കൾ ഇവരെല്ലാമാണ്. വർത്തമാനകാലകൃതികളെക്കുറിച്ചാണ് എഴുതിയതെല്ലാം. പൂർ വ്വകാലകൃതികളെക്കുറിച്ചും ഒരു കൃതിയെ, ഒരു കാലഘട്ടത്തെ ശാസ്ത്രീയ രീതിയിൽ വിശകലനം ചെയ്‌ത്‌ അവയുടെ അന്തർഭാവാർത്ഥങ്ങളിലേക്ക് കടന്ന് കാവ്യധർമ്മങ്ങളെ കണ്ടുപിടിക്കുന്നതിൽ വിജയം വരി ച്ചിരിക്കുന്നതായി കാണാം. മലയാള കവിതാസാഹിത്യത്തിന്‍റെ  വികാസപരിണാമങ്ങളും സവിശേഷതകളും കക്കാടിന്‍റെ നിരൂപണങ്ങളിൽ വ്യക്തമാണ്. ഒരു വിമർശകനു വേണ്ട ഗുണങ്ങൾ സൗന്ദര്യാവബോധം, ത്യാജ്യഗ്രാഹ്യവിവേചനം നിഷ്പക്ഷത എന്നിവ കക്കാടിലുണ്ട്. തന്‍റെ കാലഘട്ടത്തിലുള്ള മിക്ക കവികളെയും പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്.കണിശവും കാര്യമാത്ര പ്രസക്‌തവുമായ പദങ്ങൾ മാത്രമേ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുള്ളു.

കവിതയുടെയും കവിതാവിമർശനത്തിന്‍റെയും  പൗരസ്ത്യ പാശ്ചാത്യ പദ്ധതികളിൽ അഗാധമായ അവഗാഹം നേടിയ കക്കാടിന്‍റെ  വിമർശനങ്ങൾ മലയാളകവിതയിലെ ആധുനികതയുടെ നിഷ്കൃഷ്ട പഠനത്തിന് ഭദ്രമായ അ ടിത്തറ നിർമ്മിക്കുന്നു. ഉജ്ജ്വലവും ശക്‌തവുമായ കവിവ്യക്തിത്വം പോലെ തന്നെ പ്രഭാവശാലിയാണ് കക്കാടിന്‍റെ  നിരൂപക വ്യക്‌തിത്വവുമെന്ന് ഈ വിമർശനങ്ങൾ തെളിയിക്കുന്നു

സഹായകഗ്രന്ഥങ്ങൾ

1.  കക്കാട് എൻ.എൻ., അവലോകനം, സാഹിത്യ പ്രവർത്തക സഹകരണ സംഘം, 1986

2കക്കാട് എൻ.എൻ., കവിതയും പാരമ്പര്യവും, വള്ളത്തോൾ വിദ്യാപീഠം, 2009

3.കക്കാട് എൻ.എൻ., കക്കാടിന്‍റെ കവിതകൾ സമ്പൂർണ്ണം, മാത്യഭൂമി ബുക്‌സ്, 2011

4.ലീലാവതിഎം.കവിതാസാഹിത്യചരിത്രം, കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി, ഏപ്രിൽ2002